Ο Ηλίας Γιαννακάκης γράφει για το «Μέσα στο δάσος»

Προτού παρακολουθήσει κάποιος την τελευταία ταινία του Άγγελου Φραντζή, είναι προϊδεασμένος ότι θα έρθει σε επαφή με ένα είδος «πειραματικής» ή υβριδικής κινηματογραφικής δημιουργίας.
Το βασικό σχήμα της ταινίας εντελώς απλό και κρυστάλλινο. Μια κοπέλα και δυο αγόρια. Μέσα σε στη φύση. Φύση εντελώς παρθένα, με απόλυτη απουσία ανθρώπινης παρέμβασης. Παρθένος και ο ψυχισμός των τριών αυτών παιδιών. Που αμέσως συνιστούν ένα ερωτικό τρίγωνο. Το οποίο όμως φαντάζει απολύτως φυσιολογικό. Δεν έχει τίποτα το βαρύ. Δεν είναι καθόλου ιψενικό, τουλάχιστον με τη σημασία που έχει αποδοθεί στον όρο.
Τρεις νέοι άνθρωποι σε μια διαρκή εναλλαγή ερωτικών ρόλων μεταξύ τους, με τον πλέον φυσιολογικό και ακομπλεξάριστο τρόπο. Ανακαλύπτουν τη φύση τους και «παίζουν» με τα όριά της, σαν να ήταν πρωτόπλαστοι στον Παράδεισο. Άλλωστε ο γύρω χώρος θα μπορούσε να αποτελεί εξίσου τον Παράδεισο αλλά και την απόλυτη απουσία του. Αυτό όμως δεν αποτελεί παρά μια υπόθεση χωρίς σημασία.
Το σίγουρο είναι ότι η ίδια η ταινία μας παρακινεί να μην προχωρήσουμε σε επεξηγήσεις και αναλύσεις. Δεν τις χρειάζεται. Γιατί διαθέτει κατι πρωτογενές και αυθεντικό που απευθύνεται πρωτίστως στις αισθήσεις μας.
Και εδω βρίσκεται το άλλο σκέλος της αίσθησης πληρότητας που μας προσδίδει η ταινία. Και δεν είναι άλλο απο την κινηματογράφισή της. Γυρισμένη με μια…ελαχίστου μεγέθους φωτογραφική μηχανή απο τον ίδιο τον Άγγελο Φραντζή, η ταινία βρίσκει την ιδανική φόρμα. Τη μοναδική που θα μπορούσε να αναδείξει με τις μικρές ψηλαφητές κινήσεις της, την ευγένεια, την καθαρότητα και τελικά το χαμηλότονο μεγαλείο μιας τέτοιας συνεύρεσης μέσα στη φύση.
Η εικόνα της ταινίας είναι αυτή που θα μπορούσε να έχει γυρίσει ο οποιοσδήποτε απο μας.
Όπως θα ήταν αν κάποιος καθόταν εκεί κοντά και παρακολουθούσε αυτά τα παιδιά μεταξύ ύπνου, χαλάρωσης και ραστώνης. Και εκείνοι δεν θα ενοχλούνταν καθόλου απο την παρουσία του, αν τον αντιλαμβάνονταν.
Όταν μια ταινία κατορθώνει αυτή την αβίαστη αίσθηση, έχει πετύχει κατι αληθινά σημαντικό. Και φθάνει ακόμη και στον πιο ανυποψίαστο θεατή, παρά την ετικέτα της πειραματικής ταινίας που θεωρητικά απευθύνεται σε πιο ειδικό κοινό.

Ηλίας Γιαννακάκης

Σκηνοθέτης- Σεναριογράφος