8th world film festival of Bangkok

Αυτή την εβδομάδα, το «Μέσα στο δάσος» ταξιδεύει στην Ταϊλάνδη, στο 8ο διεθνές φεστιβάλ της Μπανγκόγκ. Περισσότερα στο http://www.worldfilmbkk.com/

Διεθνές φεστιβάλ του Sao Paolo

Το «Μέσα στο δάσος» συνεχίζει το ταξίδι του στα φεστιβάλ του κόσμου. Αυτήν την εβδομάδα, η ταινία προβάλλεται στην 34η mostra internacional de cinema, στο διεθνές φεστιβάλ του Sao Paolo, στη Βραζιλία. Περισσότερα στο http://en.mostra.org/movie/184 Είναι η δεύτερη στάση του «Μέσα στο δάσος» στην Βραζιλία μετά από το φεστιβάλ του Ρίο, απ’ το οποίο μπορείτε να διαβάστε κριτική και σχόλια για την ταινία (σε μια google) μετάφραση στο http://translate.google.com/translate?hl=el&sl=pt&tl=el&u=http%3A%2F%2Fquadradodosloucos.blogspot.com%2F2010%2F09%2Fcritica-no-bosque-angelos-frantzis.html

Βραβείο στο Βουκουρέστι

Το πρώτο βραβείο στην κατηγορία Underground κέρδισε στο διεθνές φεστιβάλ της Ρουμανίας «Uncensored film festival» , το «Μέσα στο δάσος»

http://www.ro-iff.ro/index.php/en/sections#/film/underground/in-the-woods

Ο Ηλίας Γιαννακάκης γράφει για το «Μέσα στο δάσος»

Προτού παρακολουθήσει κάποιος την τελευταία ταινία του Άγγελου Φραντζή, είναι προϊδεασμένος ότι θα έρθει σε επαφή με ένα είδος «πειραματικής» ή υβριδικής κινηματογραφικής δημιουργίας.
Το βασικό σχήμα της ταινίας εντελώς απλό και κρυστάλλινο. Μια κοπέλα και δυο αγόρια. Μέσα σε στη φύση. Φύση εντελώς παρθένα, με απόλυτη απουσία ανθρώπινης παρέμβασης. Παρθένος και ο ψυχισμός των τριών αυτών παιδιών. Που αμέσως συνιστούν ένα ερωτικό τρίγωνο. Το οποίο όμως φαντάζει απολύτως φυσιολογικό. Δεν έχει τίποτα το βαρύ. Δεν είναι καθόλου ιψενικό, τουλάχιστον με τη σημασία που έχει αποδοθεί στον όρο.
Τρεις νέοι άνθρωποι σε μια διαρκή εναλλαγή ερωτικών ρόλων μεταξύ τους, με τον πλέον φυσιολογικό και ακομπλεξάριστο τρόπο. Ανακαλύπτουν τη φύση τους και «παίζουν» με τα όριά της, σαν να ήταν πρωτόπλαστοι στον Παράδεισο. Άλλωστε ο γύρω χώρος θα μπορούσε να αποτελεί εξίσου τον Παράδεισο αλλά και την απόλυτη απουσία του. Αυτό όμως δεν αποτελεί παρά μια υπόθεση χωρίς σημασία.
Το σίγουρο είναι ότι η ίδια η ταινία μας παρακινεί να μην προχωρήσουμε σε επεξηγήσεις και αναλύσεις. Δεν τις χρειάζεται. Γιατί διαθέτει κατι πρωτογενές και αυθεντικό που απευθύνεται πρωτίστως στις αισθήσεις μας.
Και εδω βρίσκεται το άλλο σκέλος της αίσθησης πληρότητας που μας προσδίδει η ταινία. Και δεν είναι άλλο απο την κινηματογράφισή της. Γυρισμένη με μια…ελαχίστου μεγέθους φωτογραφική μηχανή απο τον ίδιο τον Άγγελο Φραντζή, η ταινία βρίσκει την ιδανική φόρμα. Τη μοναδική που θα μπορούσε να αναδείξει με τις μικρές ψηλαφητές κινήσεις της, την ευγένεια, την καθαρότητα και τελικά το χαμηλότονο μεγαλείο μιας τέτοιας συνεύρεσης μέσα στη φύση.
Η εικόνα της ταινίας είναι αυτή που θα μπορούσε να έχει γυρίσει ο οποιοσδήποτε απο μας.
Όπως θα ήταν αν κάποιος καθόταν εκεί κοντά και παρακολουθούσε αυτά τα παιδιά μεταξύ ύπνου, χαλάρωσης και ραστώνης. Και εκείνοι δεν θα ενοχλούνταν καθόλου απο την παρουσία του, αν τον αντιλαμβάνονταν.
Όταν μια ταινία κατορθώνει αυτή την αβίαστη αίσθηση, έχει πετύχει κατι αληθινά σημαντικό. Και φθάνει ακόμη και στον πιο ανυποψίαστο θεατή, παρά την ετικέτα της πειραματικής ταινίας που θεωρητικά απευθύνεται σε πιο ειδικό κοινό.

Ηλίας Γιαννακάκης

Σκηνοθέτης- Σεναριογράφος

Παραμύθι χωρίς όνομα

Κριτική του Νίκου Κουρμούλη στον «Κόσμο του Επενδυτή»

Τα έργα του Άγγελου Φρα-
ντζή διαπνέονται από μια βέ-
βηλη πίστη. Ο ηθικός της νόμος
δεν ακυρώνεται από την αγάπη.
Τον εκπληρώνει. Η αγάπη θάλ-
λει σε πρωτόγονα εδάφη. Εκεί
που ο ορθολογισμός δεν φύεται
ακόμη. Η αγάπη χιμά, κατατρο-
πώνεται, περιδινείται, θαμπώνει.
Κυρίως, όμως, δείχνει. Ξεγυμνώ-
νει τις ατέλειές της και μαρκάρεται
στο δέρμα. Αυτή είναι η αγάπη για
τον Φραντζή, μια αδιάκοπη πνευ-
ματική/ενσώματη αγωνία. Αδια-
τάραχτη εξωτερικά, κοχλάζουσα
εσωτερικά.
Από ένα φλεγόμενο αυτοκί-
νητο ξεπηδούν τρεις νέοι. Και κα-
ταλήγουν, αφού περιπλανώνται
σαν άλλοι Ροβινσώνες, στο δάσος.
Ένα παραμύθι χωρίς όνομα και
με κανόνες που αναπροσαρμόζο-
νται στο στιγμιαίο. Προειλημμέ-
νες αποφάσεις δεν υπάρχουν. Τα
σώματα θέλουν να αγγιχτούν, να
ξαμοληθούν στο άγνωστο. Μια
οπωσδήποτε ιεροτελεστική δια-
δικασία. Ήρωες, τρία παιδιά. Ένα
παλίμψηστο του Προυστ, όπου
η παρεμβατικότητα των φύλων
μπαίνει στο μικροσκόπιο. Εδώ
ελλοχεύει ο κίνδυνος να οδη-
γηθούν οι ήρωες στην εξουσι-
ομανία. Αυτό αποφεύγεται στο
φτερό, αφού το περίγραμμα των
πρωταγωνιστών σβήνει μέσα στο
δάσος.
Ο Φραντζής συνομιλεί με τη
γενιά του. Τη γενιά του γκραντζ.
Μια γενιά που ορίστηκε καθ’ ολο-
κληρία. Η αποσπασματική του
αφήγηση αναζητά την αθωότη-
τα, δίχως τα ρετρό βαρίδια. Τρεις
νέοι, τρία κάτοπτρα. Τσαλαβου-
τούν στον οίστρο του ενστίκτου,
εφευρίσκοντας ξανά και ξανά
τον εαυτό τους. Ένα καρουσέλ
που ενδυναμώνει τις αισθήσεις
και βλέπεται ως παραίσθηση. Δι-
ευκρίνιση: Η συγκίνηση στη τέ-
χνη είναι απρόσωπη.

Ο Ιάκωβος στο tvxs

Ο Ιάκωβος Καμχής περιηγείται με το tvxs «Μέσα Στο Δάσος»

Η νέα ταινία του Άγγελου Φραντζή «Μέσα στο Δάσος», μετά το «Polaroid» και το «Όνειρο του Σκύλου», με τρεις νέους πρωταγωνιστές, την Κάτια Γκουλιώνη, τον Ιάκωβο Καμχή και τον Nathan Pisoort, μοιάζει με άγριο χορό των αισθήσεων σε ένα τοπίο με εκτυφλωτικά χρώματα, όπου συνομιλούν τα ένστικτα με τις επιθυμίες.

Συνέντευξη Τζένη Τσιροπούλου

Μικρές Περιπλανήσεις

Ταξιδέψαμε για τα γυρίσματα σε πολλά μέρη της Ελλάδας, όπως στη Δράμα, στο Πήλειο, στα Τρίκαλα, στα Γιάννενα, στην Πελοπόννησο. Τα αγάπησα τόσο πολύ, που κάποια θέλω να τα κρατήσω μόνο για μένα και διστάζω να τα αποκαλύψω! Φύγαμε από την Αθήνα και γυρίσαμε μετά από 2 μήνες. Όλο αυτό το διάστημα κοιμόμασταν κυρίως σε σκηνές και μέρα με τη μέρα μεταμορφωνόμασταν τόσο πολύ στο ρόλο μας, που «κόψαμε» τα ρεπό για να μη χάνουμε το ρυθμό μας.

Συν-σεναριογράφουμε

Υπήρχε αρχικό σενάριο, το οποίο ήταν πολύ μεστό και με πολύ καλή δομή. Αυτός ήταν πάντα ο χάρτης μας, αλλά στις πρόβες, με τον Άγγελο, την Κάτια και τον Nathan, μετά από μια πολύ κλειστή και προσωπική διαδικασία, κάναμε πολλούς αυτοσχεδιασμούς, συζητήσαμε, βγάζοντας από μέσα μας πράγματα που δεν είχαμε μοιραστεί με κανέναν άλλον μέχρι τότε. Κάτι σαν ψυχοθεραπεία. Αυτό όλο το «απλώσαμε» μέσα στο «Δάσος» και πλάσαμε τους προσωπικούς μας ήρωες και τις ιστορίες τους.

Αυτοβιογραφικές πινελιές

Ο Άγγελος μας είχε πει, κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, να κρατάμε ημερολόγια, από τη σκοπιά των ηρώων μας. Με γνώμονα αυτά δημιουργούσαμε, μετουσιώνοντάς τα τελικά σε ταινία. Το ημερολόγιο που ξεφυλλίζεται στην ταινία είναι το προσωπικό ημερολόγιο της εφηβείας μου, το οποίο εμπλουτιζόταν στα γυρίσματα από τις εμπειρίες του Χάρη, από τα συναισθήματά του, από την κάθε του αντίδραση σε ό,τι συνέβαινε «Μέσα στο Δάσος». Δεν υπήρχαν δύο κόσμοι γιατί οι ηθοποιοί βλέπαμε για πρώτη φορά τα μέρη κατά τη διάρκεια του γυρίσματος. Ακόμα και το κόκκινο σπίτι το πρωτοαντικρίσαμε στο δάσος πάνω στο γύρισμα.
Ό,τι έβλεπε ο ήρωας για πρώτη φορά το έβλεπα και εγώ.

Προϊστορία του Χάρη

Για το Χάρη γνωρίζω με τη φαντασία μου χιλιάδες πράγματα. Ό,τι μπορώ να θυμηθώ για μένα μπορώ να θυμηθώ και για το Χάρη, δεν υπάρχει γωνία στη ζωή του ήρωά μου, που να μην την έχω εξερευνήσει. Είναι ένα καλό πλάσμα και έξυπνο, αν και στην ταινία δεν έχει σημασία τελικά ποιοι είμαστε και από που ερχόμαστε.

Ερωτική επιθυμία

Ο χαρακτήρας μου δεν είναι σεξουαλικά καταπιεσμένος από την άποψη ότι δε γνωρίζει ποιος είναι, αλλά ακριβώς επειδή γνωρίζει πολύ καλά ποιος είναι, χωρίς να του έχει δοθεί η ευκαιρία μέχρι τώρα να το εκφράσει. Μάλλον πρώτη φορά δραστηριοποιείται σεξουαλικά στην ταινία. Παρ’ όλο που είναι πολύ απελευθερωμένος μέσα στο μυαλό του δεν έχει τολμήσει να διεκδικήσει τα πάθη του. Η ταινία περιστρέφεται γύρω από την ερωτική επιθυμία χωρίς όμως το κοινωνικό περιτύλιγμα, εισβάλλει κατευθείαν στον πυρήνα του πόθου.

Τα πλάσματα του Δάσους

Χρειάζεται πολύς χρόνος για να αποβάλεις όλη σου τη ζωή. Κοιμάσαι σε μια σκηνή στην κορυφή ενός βουνού, αλλά είσαι εσύ, τα κουβαλάς όλα μαζί σου. Το δάσος σου βγάζει μια μοναξιά, νιώθεις ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα. Σιγά-σιγά γίνεσαι μέρος του περιβάλλοντος και στην πραγματικότητα το απέραντο δάσος σου επιφυλάσσει πιο πολλούς κανόνες από όσους νόμους μπορεί να σου επιβάλλει μια πόλη. Το δάσος είναι πιο πυκνό και σκοτεινό, σε έναν τεράστιο κόσμο υπάρχεις μόνο εσύ και το αντικείμενο της ερωτικής σου επιθυμίας. H σεξουαλικότητα εξωτερικεύεται πιο βίαια γιατί είσαι μόνο σώμα από ένα σημείο και μετά. Δε σε επιτηρεί και δε σε κρίνει κανένας. Ακούς πιο συχνά και πιο δυνατά το μυαλό σου.

Δειλά βήματα

Έβγαζα τα ρούχα μου και περπατούσα γνωρίζοντας ότι έχω γυμνές σκηνές, προσπαθώντας να εξοικειωθώ με την ιδέα. Χρειάστηκαν πολλά βήματα μέχρι να σταματήσω να κρυφοκοιτάζω πού είναι τα ρούχα μου, αν κάποιος ανασαίνει τριγύρω μου. Βλέπεις, λίγο-λίγο, πόσο ταιριάζει το γυμνό ανθρώπινο σώμα σου στη φύση και αρχίζεις να το συμπαθείς. Απελευθερώνεσαι γιατί δεν υπάρχει άλλος άνθρωπος να του επιβάλλεις τη γύμνια σου. Εκεί κάπου αγάπησα το σώμα μου.

Ξεγυμνώνοντας τα ταμπού

Το γυμνό μου φαίνεται πιο δύσκολο από τη σεξουαλική πράξη. Η σκηνή μέσα στη θάλασσα σχεδόν μου στοίχισε μια σχέση. Οι ερωτικές σκηνές γυρίστηκαν όταν πια ήμασταν ερωτευμένοι μεταξύ μας και είχαμε ήδη φτιάξει αυτό που μας ενώνει. Σε μια ταινία πιο αυστηρή, «φώτα, κάμερα, πάμε» είναι σαφώς πιο δύσκολο, ενώ σε εμάς έγινε όταν και όπως έπρεπε να γίνει, χωρίς πίεση. Η κάμερα ήταν σαν το αόρατο τέταρτο σώμα, χωμένη ανάμεσά μας, χωρίς να μας υποτάσσει στην παρουσία της.
Ο αλληλοσεβασμός λειτούργησε ως γέφυρα κατανόησης.
Σε μία ταινία, άλλωστε, όπως αυτή, που μιλάει για τη σεξουαλική διερεύνηση, όσο περισσότερα πράγματα βλέπεις τόσο λιγότερο ηδονοβλεπτικά νιώθεις.
Η σκηνή του αυνανισμού είναι πολύ άγρια, με πολύ μοναξιά μέσα της. Ο ήρωας έχει φτάσει τόσο κοντά στη διεκπεραίωση όλων του των σεξουαλικών ονείρων, χωρίς να τα γεύεται τελικά. Όσο και να βλέπουμε σεξουαλικές σκηνές στη μεγάλη οθόνη, ο αυνανισμός παραμένει ταμπού στον κινηματογράφο αλλά και στη ζωή.

Παραμύθι δίχως αρχή και δίχως τέλος

Μια έκρηξη, κάτι τόσο πραγματικό και βίαιο, γίνεται η αφορμή για να χαθείς στη σιωπή, σε μια αιχμηρή βραδύτητα. Τα πράγματα κινούνται αργά αλλά ο εσωτερικός ρυθμός είναι έντονος. Όταν βλέπεις το περιπολικό, ακούς τον παφλασμό των κυμάτων,γιατί η ταινία δε θέλει να σε ξυπνήσει. Η ταινία ξεκινάει στο πουθενά και τελειώνει στο πουθενά. Η πρώτη και η τελευταία σκηνή δε βάζουν όρια, αντιθέτως νομίζω τα επεκτείνουν.

Στο ίδιο έργο ηθοποιός και θεατής

Θα ήθελα πολύ να δω ποιοι θα αγαπήσουν αυτοί την ταινία. Για μένα είναι σαν να κοιτάζω βίντεο διακοπών από τα παλιά. Νόμιζα ότι θα τις λείπανε κινηματογραφικές αρετές, αλλά τελικά είναι πάρα πολύ απολαυστική κινηματογραφικά, είναι ένα περίεργο, πειραματικό σινεμά. Μπορεί να διαβαστεί απολύτως ρεαλιστικά και εγκεφαλικά αλλά και εντελώς συμβολικά. Όταν δε μιλάει ο άλλος έχεις το χρόνο να νιώσεις. Όταν μιλάει σκέφτεσαι. Υπάρχει και αυτό το σινεμά, που σου ανοίγει ένα παράθυρο και σε αφήνει να αισθανθείς.

Άγγελος και Ιάκωβος

Αγαπώ πολύ τους σκηνοθέτες. Ένα σκηνοθέτης που εμπιστεύομαι και ένα σενάριο στο οποίο πιστεύω ήταν αυτό που φανταζόμουνα ως ιδανικό.
Θαύμασα τον Άγγελο για τη φωτογραφία. Διαθέτει την ταχύτητα και την εξυπνάδα να φτιάχνει καταπληκτικά κάδρα. Να προλαβαίνει τα σύννεφα, τις σκιές και τρία παιδιά που κάνουν ό,τι θέλουν. Ένιωθα, βλέποντας την ταινία, πόσο πολύ μας αγαπούσε ο Άγγελος την ώρα που τραβούσε. Οι οδηγίες του ήταν πιο πολύ σιωπηλές, σαν να μας τις σιγοψιθύριζε στο αυτί.

Κινηματογραφώντας χωρίς προβολείς

Ήταν πολύ απελευθερωτικό, όταν ξυπνάς αναμαλλιασμένος και είσαι πέντε μέρες άλουστος, δε θες πάνω σου ούτε ζεστά φώτα ούτε να σε βάφουνε. Τέτοιες μέρες, μπορούσα να μη δείξω σε κανένα πλάνο το πρόσωπό μου στον Άγγελο και να προκύψει κάτι διαφορετικό και στην ταινία. Άφησα πίσω μου κάθε τεχνική που ήξερα από τη σχολή και αφέθηκα στο Φραντζή. Έζησα τα δύο είδη κινηματογράφου σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα και αυτό με σόκαρε.

Υδάτινος Φόβος

Δεν ήθελα να κοιτάω την κάμερα ούτε να σταματήσω το γύρισμα αλλά φοβάμαι τις βάρκες και τη θάλασσα. Όλο το σκηνικό με τη σπηλιά, οι πέτρες που πέφτανε και το παγωμένο νερό με έκανε να «σβήσω». Πρώτη φορά σταμάτησε το γύρισμα εξαιτίας μου αλλά τελικά έβαλα το φόβο μου στο ρόλο.

Όνειρα

Με το δάσος «έχασα» ένα όνειρο. Δεν είχα προνοήσει να κάνω κι άλλα και αυτά που φανταζόμουνα ήρθαν πολύ νωρίς. Άφησα μια σχολή για να κάνω μια ταινία, γιατί ένιωσα ότι αυτό θα με κάνει πραγματικά ηθοποιό. Τώρα βρίσκομαι σε μια εσωστρεφή διαδικασία. Η ιδέα ότι μπορεί να γίνει σινεμά με μία κάμερα με «ξύπνησε» και άρχισα να καταπιάνομαι και εγώ λίγο με το βίντεο. Ό,τι κάνω είναι γιατί δεν μπορώ να μην το κάνω.

«Μέσα στο Δάσος»

Πρωταγωνιστούν Κάτια Γκουλιώνη, Ιάκωβος Καμχής, Nathan Pissoort
Σκηνοθεσία Άγγελος Φραντζής
Σενάριο Άγγελος Φραντζής σε συνεργασία με τους Κάτια Γκουλιώνη, Ιάκωβο Καμχή, Nathan Pissoort
Διεύθυνση Φωτογραφίας Άγγελος Φραντζής
Παράλληλο Δρώμενο για την ταινία:
http://www.beton7.com «This is Not A Love Song»

Ιάκωβος Καμχής
deneisaidentro.blogspot.com
twitter.com/iacovos_camchis

Μέσα στο Δάσος @SITGES – Καταλονία

Η ταινία Μέσα στο Δάσος διανύει τη δεύτερη εβδομάδα προβολής της στην Ελλάδα στον κινηματογράφο ODEON ΟΠΕΡΑ και συγχρόνως συνεχίζει να επισκέπτεται μερικά από τα σημαντικότερα Φεστιβάλ του κόσμου! Το Sitges είναι ένα από αυτά.

Το SITGES International Fantastic Film Festival της Καταλονίας είναι το σημαντικότερο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Φανταστικού στον κόσμο. Με τη σταθερή του πορεία, το Φεστιβάλ αποτελεί ένα σύμπαν που τονώνει τον κόσμο, τις παρουσιάσεις και τις προβολές των ταινιών του κινηματογράφου του φανταστικού παγκοσμίως.

Ξεκινώντας το 1968 ως 1η Διεθνής Εβδομάδα Ταινιών Φαντασίας και Τρόμου, σήμερα το Φεστιβάλ είναι μια καθιερωμένη συνάντηση για τους λάτρεις των ταινιών και για το κοινό που ανυπομονεί να έρθει σε επαφή με τις νέες τάσεις και τεχνολογίες που εφαρμόζονται στις ταινίες και στον οπτικοακουστικό τομέα.

Η θέση του Sitges ως το Νο1 Φεστιβάλ ταινιών του φανταστικού στον κόσμο, του επιτρέπει να φιλοξενεί επισκέπτες από τις πιο επιτυχημένες ταινίες, σκηνοθέτες και παραγωγούς: οι Κουέντιν Ταραντίνο, Sir Αντονι Χόπκινς, Τζορτζ Ρομέρο, Κάμερον Ντίαζ, Τέρι Γκίλιαμ, Ντίνο ντε Λαουρέντις, Τακάσι Μιίκε, Βιμ Βέντερς, Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ, Ντάρεν Αρονόφκσι, Πίτερ Γκρίναγουεϊ, Ρότζερ Κόρμαν, Γκιγιέρμο ντελ Τόρο είναι μερικοί από την τεράστια λίστα των ανθρώπων που χρόνο με το χρόνο τραβούν την προσοχή των media στο Φεστιβάλ.

Δείτε εδώ την παρουσίαση της ταινίας από το Φεστιβάλ!

Κριτιτική στο Cineworld

ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ
Η κινηματογραφική εμπειρία της selva oscura.
Σκηνοθεσία: Άγγελος Φραντζής
Σενάριο: Άγγελος Φραντζής, Κάτια Γκουλιώνη, Ιάκωβος Καμχής, Nathan Pissoort.
Παραγωγή 2010. Διάρκεια 97΄.

Το 1939, έχοντας στο νου του τη μακρά λογοτεχνική παράδοση της εμπειρίας του δάσους, 1 ο Γιώργος Σεφέρης περιγράφει τους αριστοτελικούς όρους της ποιητικής πράξης ως εξής:΄΄Ο έλεος: … η δυσκολία να αφήσουμε πράγματα που τόσο καιρό ζήσανε μαζί μας, τις αλλοτινές χαρές που μας δώσανε, ο καημός για τη νέα συγκίνηση. Ο φόβος: το αντίκρισμα της έλξης που μας τραβά έξω απ΄ αυτά, ο ΄΄σκοτεινός δρόμος΄΄,η selva oscura, η γύμνια μέσα σ΄ ένα πρωτοφανέρωτο κόσμο΄΄ ²

Πολλά χρόνια αργότερα, ένας νέος κινηματογραφιστής, ο Άγγελος Φραντζής, δημιουργεί μια ταινία που εξερευνά το δίπολο του ελέους και του φόβου μέσα από την εμπειρία του δάσους, χωρίς ωστόσο να ακολουθεί κανέναν αριστοτελικό όρο και κανόνα. Πολύ μακριά από το κλασσικό διηγηματικό κινηματογράφο, με υφολογικές αναφορές στο πειραματικό σινεμά του Stan Brakhage και στις αφαιρετικές συνθέσεις του Σταύρου Τορνέ, ο Φραντζής αποδομεί τις οικείες αφηγηματικές νόρμες για να μιλήσει για το ανοίκειο.

Οι νεαροί ήρωες της της ταινίας, χάνονται μέσα στο δάσος, ύστερα από την ανατίναξη του αυτοκινήτου τους. Εισχωρούν σε ένα φυσικό χώρο απεριόριστο, με απέραντα λιβάδια και ρυάκια, αλλά ταυτόχρονα και περίκλειστο, με ψηλά δέντρα και πυκνή βλάστηση. Το δάσος είναι ένας χώρος επικίνδυνος ,απωθητικός και συνάμα προστατευτικός, γοητευτικός, ένας χώρος που προκαλεί τον έλεο και ξεσηκώνει τα ένστικτα.

Ο Φραντζής καταγράφει αυτόν τον χώρο με μια ψηφιακή μηχανή στο χέρι. Η επιλογή των κουνημένων κάδρων , των φυσικών φωτισμών και της φλου εικόνας, το νευρικό μοντάζ και η αγχωτική μουσική επιτείνουν την αγωνία των προσώπων , που μοιάζουν ανήμποροι να σταματήσουν την κατάλυση των αμυντικών μηχανισμών τους, με τους οποίους είχαν οργανώσει ως τώρα την πολιτισμένη ζωή τους. Τα ανήσυχα βλέμματα, οι κομμένες φράσεις , τα ψελλίσματα, οι συριγμοί των σωμάτων, όλα συνηγορούν στην αδιαμεσολάβητη επαφή των ηρώων με τη φύση, με τις πηγές των ενορμήσεων, από τις οποίες κάποτε αποκόπηκαν. ³

Όσο περισσότερο διεισδύουν στο εσωτερικό του δάσους, οι ήρωες της ταινίας ανακαλύπτουν λησμονημένες περιοχές της ψυχοσύνθεσης, παραμελημένες ή άγνωστες πτυχές της σεξουαλικότητας , γεμίζουν με ένα αίσθημα νέο, αρχέγονο, σχεδόν ιερό. Το κόκκινο σπίτι, κρυμμένο στην καρδιά του δάσους είναι ένας χώρος που εκφράζει αυτό το ιερό αίσθημα και μαζί το δέος, το φόβο για το άγνωστο, το ανοίκειο και το απόκοσμο.

Ο Φραντζής διαχειρίζεται το φόβο αριστοτεχνικά. Πλησιάζει τη μικρή κάμερα σε απόσταση αναπνοής από τα σώματα, καταγράφει τον ιδρώτα, τις ανάσες, τα υγρά χείλη, τη σεξουαλική πράξη. Ο πραγματικός χώρος χάνεται, μεταβάλλεται σε θαμπό φόντο πίσω από την κυριαρχία των αισθήσεων και των ανομολόγητων επιθυμιών. Ο αποπροσανατολισμός έρχεται σαν φυσικό επακόλουθο, δημιουργεί ένταση, ανησυχία, έναν παράξενο φόβο. Ένα αίσθημα που επιρρωνύει η ένταση των χρωμάτων της εικόνας και τα σβησμένα περιγράμματα.

Οι νεαροί ήρωες του Φραντζή ζουν , λοιπόν, την εμπειρία της selva oscura, αφήνοντας πίσω τους το κοινωνικό ένδυμα και βιώνοντας ΄΄τη γύμνια μέσα σ΄ ένα πρωτοφανέρωτο κόσμο΄΄. Παρ΄όλα αυτά δείχνουν ανολοκλήρωτοι, ανήμποροι να ισορροπήσουν ανάμεσα στις δυό καταστάσεις, ανάμεσα στο πριν και το μετά, μεταξύ του ελέου και του φόβου. Παραμένουν μετέωροι μέσα στο δάσος, χαμένοι στον απροσδιόριστο χωροχρόνο τους , τυλιγμένοι στην ομίχλη της ψυχικής τους έντασης. Η προσδοκόμενη αρμονία, η κάθαρση ,δεν έρχεται ποτέ γι ΄ αυτούς.

Η ταινία τελειώνει με μια ευδιάκριτη αναποφασιστικότητα, μέσα σε ένα κλίμα αμηχανίας, ενδεικτικό, ίσως ,της πειραματικής και ερευνητικής σκηνοθετικής πρόθεσης , αλλά απόλυτα αντιλειτουργικό για την προσληπτική ικανότητα του θεατή. Ειδικά σε μια ταινία που αναλώνεται σε όλο το μέρος της στη συνειρμική εξερεύνηση του υποσυνειδήτου, δίνοντας ελάχιστες νοηματικές λαβές στον θεατή, η πριμοδότηση μιας ατελέσφορης λύσης είναι σαφώς ένα σημαντικό σεναριακό μειονέκτημα που πλήττει το συνολικό αποτέλεσμα.

1) Από τον ήρωα της Αινειάδας ,που εισχωρεί στα βάθη ενός πυκνού δάσους για να κόψει ένα χρυσό κλωνάρι που θα τον οδηγήσει στη λύτρωση, ως τον Δάντη της Θείας Κωμωδίας, που πρέπει να διασχίσει το σκοτεινό δάσος προκειμένου να ανέβει στον Παράδεισο, το πέρασμα στο δάσος καθίσταται μια αρχετυπικής φύσεως εμπειρία, ένας κοινός ποιητικός τόπος, σύμβολο της υπαρξιακής δοκιμασίας και αναγέννησης. Πρβ. Νάσος Βαγενάς. ΄΄Η ποιητική του δάσους΄΄στο ΄΄Ειρωνική γλώσσα΄΄,σς.13-19, εκδ.στιγμή 1994.

2) Γ.Σεφέρης.΄΄Μονόλογος πάνω στην ποίηση ΄΄ στο ΄΄Δοκιμές΄΄, α΄τόμος, σ.155. εκδ. Ίκαρος 1992.

3) Ν.Βαγενάς,οπ.π.

Αντώνης Τολάκης

ΔΕΚΑΕΝΝΙΑ

Το «Δεκαεννιά» είναι μια μικρού μήκους του 1995 που νομίζω έχει ένα αρκετά κοινό αίσθημα με το «Μέσα στο δάσος».

Cinema News

Από τον Νεκτάριο Σάκκα

Τρία νεαρά παιδιά, δύο αγόρια κι ένα κορίτσι. Η περιπλάνησή τους στο δάσος, μία παγανιστική περιήγηση, μία αρχέγονη όσο και αιθέρια ένωση της σάρκας, της ψυχής, των αισθήσεων. Τρεις νεαροί χωρίς όνομα, χωρίς προέλευση, σε έναν κόσμο άχρονο. Σε ένα ταξίδι στη φύση, σε έναν παράδεισο όπου ο απροσδιόριστος φόβος συμπλέκεται με το σπάσιμο των δεσμών, τον πανσεξουαλισμό, την απόλυτη ελευθερία και επιθυμία. Αυτή είναι η νέα ταινία του Αγγελου Φραντζή.

Με ελάχιστα τεχνικά μέσα (μία φωτογραφική μηχανή αξίας 190 ευρώ, έναν ηχητικό εγγραφέα κι ένα laptop), με συνεργείο μόλις πέντε ατόμων και τρεις ηθοποιούς, ο Φραντζής αφήνει τη σουρεαλιστική Αθήνα που γνωρίσαμε προ 5ετίας με το «Όνειρο Του Σκύλου» για να μας ταξιδέψει στον μυστικιστικό κόσμο του φυσικού τοπίου. Το «Μέσα Στο Δάσος» είναι ένα υπαρξιακό παραμύθι, ένα οδοιπορικό τριών νέων όπου ευθύς εξαρχής γνωρίζουμε ότι είναι οι νεκροί επιβάτες ενός καμένου αυτοκινήτου. Ο θάνατος τους φέρνει στο δάσος, σε ένα τοπίο απαράμιλλης ομορφιάς όπου εξερευνούν με περιέργεια και δέος, σα να βρίσκονται ενώπιοι ενός θεϊκού βασιλείου.

Εντός αυτού του διονυσιακού περιβάλλοντος οι τρεις ήρωες βιώνουν ανορίοτα το φόβο, την απώλεια και τον πόθο, έχοντας ως μόνο τεχνητό καταφύγιο ένα πορφυρό εγκαταλελειμμένο κτίσμα, βγαλμένο από το πιο όμορφο όνειρο και συνάμα τον πιο απειλητικό εφιάλτη. Το οδοιπορικό τους είναι ο κοινός τόπος των τριών διαστάσεων που τους διέπουν και τους περιβάλλουν, της σάρκας, της ψυχής και της φύσης. Ο κώδικας επικοινωνίας βασίζεται στους ελάχιστους δυνατούς διαλόγους, καθώς κυριαρχούν οι σιωπές, τα βλέμματα και τα αγγίγματα. Τίποτα το παράταιρο, το περιττό. Ο χρόνος είναι τόσο καθορισμένος όσο σε ταινία του David Lynch. Η πορεία των ηρώων παραπέμπει αισθητικά στην αφαιρετική γοητεία που ασκεί το «Last Days» του Gus Van Sant.

Ο Αγγελος Φραντζής πρωτοπορεί στα εγχώρια κινηματογραφικά πράγματα, με μία προσωπική δουλειά που συνιστά επίτευγμα, συνυπολογίζοντας τα πενιχρά μέσα που επιστράτευσε. Παρότι χρησιμοποιεί φυσικό φωτισμό, ο φακός μίας απλής φωτογραφικής μηχανής αποδεικνύεται αρκετός ώστε να διεισδύσει στο αιθέριο των υπάρξεων και το μεγαλείο του αρχέγονου φυσικού τοπίου, αντιμετωπίζοντας με τη δέουσα ωριμότητα το εγχείρημά του. Η τρίτη του ταινία είναι μία τολμηρή δημιουργία που αναμετριέται θαρραλέα με τον πειραματισμό, επενδύει πολλά στον πρωτόγονο ερωτισμό και τη σεξουαλική ενέργεια που αποπνέει, δεν αγκομαχά κάτω από το έντονα αφαιρετικής λογικής σενάριο και προσφέρει εικόνες μαγικές με φόντο τα υπέροχα τοπία της Ηπείρου και της Μακεδονίας. Από την άλλη, το «Μέσα Στο Δάσος» είναι ο ορισμός της ταινίας που αφορά ένα εξαιρετικά περιορισμένο κοινό, αφού απέχει έτη φωτός από το συμβατικά αφηγηματικό σινεμά. Κοινώς, είναι ένα φιλμ που απευθύνεται αποκλειστικά στις αισθήσεις και το συνειρμό του θεατή, αποκλείοντας οποιαδήποτε άλλη συνήθη νοηματική εμπλοκή. Ευτυχώς όμως, που υπάρχουν ακόμα ταινίες που δε νιώθουν την υποχρέωση να συμβιβαστούν μπροστά στις εμπορικές επιταγές.

Διαβάστε τι γράφουν για το ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ!

Το ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ βγαίνει σήμερα, 30 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ, αποκλειστικά στον κινηματογράφο Odeon Οπερα.

Διαβάστε παρακάτω τι έγραψε ο ελληνικός τύπος.

Athens Voice

Αθηνόραμα

Αυγή

Το Βήμα

Sevenart

Lifo

Εθνος

Metro

People

Το Ποντίκι