Παραμύθι χωρίς όνομα

Κριτική του Νίκου Κουρμούλη στον «Κόσμο του Επενδυτή»

Τα έργα του Άγγελου Φρα-
ντζή διαπνέονται από μια βέ-
βηλη πίστη. Ο ηθικός της νόμος
δεν ακυρώνεται από την αγάπη.
Τον εκπληρώνει. Η αγάπη θάλ-
λει σε πρωτόγονα εδάφη. Εκεί
που ο ορθολογισμός δεν φύεται
ακόμη. Η αγάπη χιμά, κατατρο-
πώνεται, περιδινείται, θαμπώνει.
Κυρίως, όμως, δείχνει. Ξεγυμνώ-
νει τις ατέλειές της και μαρκάρεται
στο δέρμα. Αυτή είναι η αγάπη για
τον Φραντζή, μια αδιάκοπη πνευ-
ματική/ενσώματη αγωνία. Αδια-
τάραχτη εξωτερικά, κοχλάζουσα
εσωτερικά.
Από ένα φλεγόμενο αυτοκί-
νητο ξεπηδούν τρεις νέοι. Και κα-
ταλήγουν, αφού περιπλανώνται
σαν άλλοι Ροβινσώνες, στο δάσος.
Ένα παραμύθι χωρίς όνομα και
με κανόνες που αναπροσαρμόζο-
νται στο στιγμιαίο. Προειλημμέ-
νες αποφάσεις δεν υπάρχουν. Τα
σώματα θέλουν να αγγιχτούν, να
ξαμοληθούν στο άγνωστο. Μια
οπωσδήποτε ιεροτελεστική δια-
δικασία. Ήρωες, τρία παιδιά. Ένα
παλίμψηστο του Προυστ, όπου
η παρεμβατικότητα των φύλων
μπαίνει στο μικροσκόπιο. Εδώ
ελλοχεύει ο κίνδυνος να οδη-
γηθούν οι ήρωες στην εξουσι-
ομανία. Αυτό αποφεύγεται στο
φτερό, αφού το περίγραμμα των
πρωταγωνιστών σβήνει μέσα στο
δάσος.
Ο Φραντζής συνομιλεί με τη
γενιά του. Τη γενιά του γκραντζ.
Μια γενιά που ορίστηκε καθ’ ολο-
κληρία. Η αποσπασματική του
αφήγηση αναζητά την αθωότη-
τα, δίχως τα ρετρό βαρίδια. Τρεις
νέοι, τρία κάτοπτρα. Τσαλαβου-
τούν στον οίστρο του ενστίκτου,
εφευρίσκοντας ξανά και ξανά
τον εαυτό τους. Ένα καρουσέλ
που ενδυναμώνει τις αισθήσεις
και βλέπεται ως παραίσθηση. Δι-
ευκρίνιση: Η συγκίνηση στη τέ-
χνη είναι απρόσωπη.