Παραμύθι χωρίς όνομα

Κριτική του Νίκου Κουρμούλη στον «Κόσμο του Επενδυτή»

Τα έργα του Άγγελου Φρα-
ντζή διαπνέονται από μια βέ-
βηλη πίστη. Ο ηθικός της νόμος
δεν ακυρώνεται από την αγάπη.
Τον εκπληρώνει. Η αγάπη θάλ-
λει σε πρωτόγονα εδάφη. Εκεί
που ο ορθολογισμός δεν φύεται
ακόμη. Η αγάπη χιμά, κατατρο-
πώνεται, περιδινείται, θαμπώνει.
Κυρίως, όμως, δείχνει. Ξεγυμνώ-
νει τις ατέλειές της και μαρκάρεται
στο δέρμα. Αυτή είναι η αγάπη για
τον Φραντζή, μια αδιάκοπη πνευ-
ματική/ενσώματη αγωνία. Αδια-
τάραχτη εξωτερικά, κοχλάζουσα
εσωτερικά.
Από ένα φλεγόμενο αυτοκί-
νητο ξεπηδούν τρεις νέοι. Και κα-
ταλήγουν, αφού περιπλανώνται
σαν άλλοι Ροβινσώνες, στο δάσος.
Ένα παραμύθι χωρίς όνομα και
με κανόνες που αναπροσαρμόζο-
νται στο στιγμιαίο. Προειλημμέ-
νες αποφάσεις δεν υπάρχουν. Τα
σώματα θέλουν να αγγιχτούν, να
ξαμοληθούν στο άγνωστο. Μια
οπωσδήποτε ιεροτελεστική δια-
δικασία. Ήρωες, τρία παιδιά. Ένα
παλίμψηστο του Προυστ, όπου
η παρεμβατικότητα των φύλων
μπαίνει στο μικροσκόπιο. Εδώ
ελλοχεύει ο κίνδυνος να οδη-
γηθούν οι ήρωες στην εξουσι-
ομανία. Αυτό αποφεύγεται στο
φτερό, αφού το περίγραμμα των
πρωταγωνιστών σβήνει μέσα στο
δάσος.
Ο Φραντζής συνομιλεί με τη
γενιά του. Τη γενιά του γκραντζ.
Μια γενιά που ορίστηκε καθ’ ολο-
κληρία. Η αποσπασματική του
αφήγηση αναζητά την αθωότη-
τα, δίχως τα ρετρό βαρίδια. Τρεις
νέοι, τρία κάτοπτρα. Τσαλαβου-
τούν στον οίστρο του ενστίκτου,
εφευρίσκοντας ξανά και ξανά
τον εαυτό τους. Ένα καρουσέλ
που ενδυναμώνει τις αισθήσεις
και βλέπεται ως παραίσθηση. Δι-
ευκρίνιση: Η συγκίνηση στη τέ-
χνη είναι απρόσωπη.

Ο Ιάκωβος στο tvxs

Ο Ιάκωβος Καμχής περιηγείται με το tvxs «Μέσα Στο Δάσος»

Η νέα ταινία του Άγγελου Φραντζή «Μέσα στο Δάσος», μετά το «Polaroid» και το «Όνειρο του Σκύλου», με τρεις νέους πρωταγωνιστές, την Κάτια Γκουλιώνη, τον Ιάκωβο Καμχή και τον Nathan Pisoort, μοιάζει με άγριο χορό των αισθήσεων σε ένα τοπίο με εκτυφλωτικά χρώματα, όπου συνομιλούν τα ένστικτα με τις επιθυμίες.

Συνέντευξη Τζένη Τσιροπούλου

Μικρές Περιπλανήσεις

Ταξιδέψαμε για τα γυρίσματα σε πολλά μέρη της Ελλάδας, όπως στη Δράμα, στο Πήλειο, στα Τρίκαλα, στα Γιάννενα, στην Πελοπόννησο. Τα αγάπησα τόσο πολύ, που κάποια θέλω να τα κρατήσω μόνο για μένα και διστάζω να τα αποκαλύψω! Φύγαμε από την Αθήνα και γυρίσαμε μετά από 2 μήνες. Όλο αυτό το διάστημα κοιμόμασταν κυρίως σε σκηνές και μέρα με τη μέρα μεταμορφωνόμασταν τόσο πολύ στο ρόλο μας, που «κόψαμε» τα ρεπό για να μη χάνουμε το ρυθμό μας.

Συν-σεναριογράφουμε

Υπήρχε αρχικό σενάριο, το οποίο ήταν πολύ μεστό και με πολύ καλή δομή. Αυτός ήταν πάντα ο χάρτης μας, αλλά στις πρόβες, με τον Άγγελο, την Κάτια και τον Nathan, μετά από μια πολύ κλειστή και προσωπική διαδικασία, κάναμε πολλούς αυτοσχεδιασμούς, συζητήσαμε, βγάζοντας από μέσα μας πράγματα που δεν είχαμε μοιραστεί με κανέναν άλλον μέχρι τότε. Κάτι σαν ψυχοθεραπεία. Αυτό όλο το «απλώσαμε» μέσα στο «Δάσος» και πλάσαμε τους προσωπικούς μας ήρωες και τις ιστορίες τους.

Αυτοβιογραφικές πινελιές

Ο Άγγελος μας είχε πει, κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, να κρατάμε ημερολόγια, από τη σκοπιά των ηρώων μας. Με γνώμονα αυτά δημιουργούσαμε, μετουσιώνοντάς τα τελικά σε ταινία. Το ημερολόγιο που ξεφυλλίζεται στην ταινία είναι το προσωπικό ημερολόγιο της εφηβείας μου, το οποίο εμπλουτιζόταν στα γυρίσματα από τις εμπειρίες του Χάρη, από τα συναισθήματά του, από την κάθε του αντίδραση σε ό,τι συνέβαινε «Μέσα στο Δάσος». Δεν υπήρχαν δύο κόσμοι γιατί οι ηθοποιοί βλέπαμε για πρώτη φορά τα μέρη κατά τη διάρκεια του γυρίσματος. Ακόμα και το κόκκινο σπίτι το πρωτοαντικρίσαμε στο δάσος πάνω στο γύρισμα.
Ό,τι έβλεπε ο ήρωας για πρώτη φορά το έβλεπα και εγώ.

Προϊστορία του Χάρη

Για το Χάρη γνωρίζω με τη φαντασία μου χιλιάδες πράγματα. Ό,τι μπορώ να θυμηθώ για μένα μπορώ να θυμηθώ και για το Χάρη, δεν υπάρχει γωνία στη ζωή του ήρωά μου, που να μην την έχω εξερευνήσει. Είναι ένα καλό πλάσμα και έξυπνο, αν και στην ταινία δεν έχει σημασία τελικά ποιοι είμαστε και από που ερχόμαστε.

Ερωτική επιθυμία

Ο χαρακτήρας μου δεν είναι σεξουαλικά καταπιεσμένος από την άποψη ότι δε γνωρίζει ποιος είναι, αλλά ακριβώς επειδή γνωρίζει πολύ καλά ποιος είναι, χωρίς να του έχει δοθεί η ευκαιρία μέχρι τώρα να το εκφράσει. Μάλλον πρώτη φορά δραστηριοποιείται σεξουαλικά στην ταινία. Παρ’ όλο που είναι πολύ απελευθερωμένος μέσα στο μυαλό του δεν έχει τολμήσει να διεκδικήσει τα πάθη του. Η ταινία περιστρέφεται γύρω από την ερωτική επιθυμία χωρίς όμως το κοινωνικό περιτύλιγμα, εισβάλλει κατευθείαν στον πυρήνα του πόθου.

Τα πλάσματα του Δάσους

Χρειάζεται πολύς χρόνος για να αποβάλεις όλη σου τη ζωή. Κοιμάσαι σε μια σκηνή στην κορυφή ενός βουνού, αλλά είσαι εσύ, τα κουβαλάς όλα μαζί σου. Το δάσος σου βγάζει μια μοναξιά, νιώθεις ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα. Σιγά-σιγά γίνεσαι μέρος του περιβάλλοντος και στην πραγματικότητα το απέραντο δάσος σου επιφυλάσσει πιο πολλούς κανόνες από όσους νόμους μπορεί να σου επιβάλλει μια πόλη. Το δάσος είναι πιο πυκνό και σκοτεινό, σε έναν τεράστιο κόσμο υπάρχεις μόνο εσύ και το αντικείμενο της ερωτικής σου επιθυμίας. H σεξουαλικότητα εξωτερικεύεται πιο βίαια γιατί είσαι μόνο σώμα από ένα σημείο και μετά. Δε σε επιτηρεί και δε σε κρίνει κανένας. Ακούς πιο συχνά και πιο δυνατά το μυαλό σου.

Δειλά βήματα

Έβγαζα τα ρούχα μου και περπατούσα γνωρίζοντας ότι έχω γυμνές σκηνές, προσπαθώντας να εξοικειωθώ με την ιδέα. Χρειάστηκαν πολλά βήματα μέχρι να σταματήσω να κρυφοκοιτάζω πού είναι τα ρούχα μου, αν κάποιος ανασαίνει τριγύρω μου. Βλέπεις, λίγο-λίγο, πόσο ταιριάζει το γυμνό ανθρώπινο σώμα σου στη φύση και αρχίζεις να το συμπαθείς. Απελευθερώνεσαι γιατί δεν υπάρχει άλλος άνθρωπος να του επιβάλλεις τη γύμνια σου. Εκεί κάπου αγάπησα το σώμα μου.

Ξεγυμνώνοντας τα ταμπού

Το γυμνό μου φαίνεται πιο δύσκολο από τη σεξουαλική πράξη. Η σκηνή μέσα στη θάλασσα σχεδόν μου στοίχισε μια σχέση. Οι ερωτικές σκηνές γυρίστηκαν όταν πια ήμασταν ερωτευμένοι μεταξύ μας και είχαμε ήδη φτιάξει αυτό που μας ενώνει. Σε μια ταινία πιο αυστηρή, «φώτα, κάμερα, πάμε» είναι σαφώς πιο δύσκολο, ενώ σε εμάς έγινε όταν και όπως έπρεπε να γίνει, χωρίς πίεση. Η κάμερα ήταν σαν το αόρατο τέταρτο σώμα, χωμένη ανάμεσά μας, χωρίς να μας υποτάσσει στην παρουσία της.
Ο αλληλοσεβασμός λειτούργησε ως γέφυρα κατανόησης.
Σε μία ταινία, άλλωστε, όπως αυτή, που μιλάει για τη σεξουαλική διερεύνηση, όσο περισσότερα πράγματα βλέπεις τόσο λιγότερο ηδονοβλεπτικά νιώθεις.
Η σκηνή του αυνανισμού είναι πολύ άγρια, με πολύ μοναξιά μέσα της. Ο ήρωας έχει φτάσει τόσο κοντά στη διεκπεραίωση όλων του των σεξουαλικών ονείρων, χωρίς να τα γεύεται τελικά. Όσο και να βλέπουμε σεξουαλικές σκηνές στη μεγάλη οθόνη, ο αυνανισμός παραμένει ταμπού στον κινηματογράφο αλλά και στη ζωή.

Παραμύθι δίχως αρχή και δίχως τέλος

Μια έκρηξη, κάτι τόσο πραγματικό και βίαιο, γίνεται η αφορμή για να χαθείς στη σιωπή, σε μια αιχμηρή βραδύτητα. Τα πράγματα κινούνται αργά αλλά ο εσωτερικός ρυθμός είναι έντονος. Όταν βλέπεις το περιπολικό, ακούς τον παφλασμό των κυμάτων,γιατί η ταινία δε θέλει να σε ξυπνήσει. Η ταινία ξεκινάει στο πουθενά και τελειώνει στο πουθενά. Η πρώτη και η τελευταία σκηνή δε βάζουν όρια, αντιθέτως νομίζω τα επεκτείνουν.

Στο ίδιο έργο ηθοποιός και θεατής

Θα ήθελα πολύ να δω ποιοι θα αγαπήσουν αυτοί την ταινία. Για μένα είναι σαν να κοιτάζω βίντεο διακοπών από τα παλιά. Νόμιζα ότι θα τις λείπανε κινηματογραφικές αρετές, αλλά τελικά είναι πάρα πολύ απολαυστική κινηματογραφικά, είναι ένα περίεργο, πειραματικό σινεμά. Μπορεί να διαβαστεί απολύτως ρεαλιστικά και εγκεφαλικά αλλά και εντελώς συμβολικά. Όταν δε μιλάει ο άλλος έχεις το χρόνο να νιώσεις. Όταν μιλάει σκέφτεσαι. Υπάρχει και αυτό το σινεμά, που σου ανοίγει ένα παράθυρο και σε αφήνει να αισθανθείς.

Άγγελος και Ιάκωβος

Αγαπώ πολύ τους σκηνοθέτες. Ένα σκηνοθέτης που εμπιστεύομαι και ένα σενάριο στο οποίο πιστεύω ήταν αυτό που φανταζόμουνα ως ιδανικό.
Θαύμασα τον Άγγελο για τη φωτογραφία. Διαθέτει την ταχύτητα και την εξυπνάδα να φτιάχνει καταπληκτικά κάδρα. Να προλαβαίνει τα σύννεφα, τις σκιές και τρία παιδιά που κάνουν ό,τι θέλουν. Ένιωθα, βλέποντας την ταινία, πόσο πολύ μας αγαπούσε ο Άγγελος την ώρα που τραβούσε. Οι οδηγίες του ήταν πιο πολύ σιωπηλές, σαν να μας τις σιγοψιθύριζε στο αυτί.

Κινηματογραφώντας χωρίς προβολείς

Ήταν πολύ απελευθερωτικό, όταν ξυπνάς αναμαλλιασμένος και είσαι πέντε μέρες άλουστος, δε θες πάνω σου ούτε ζεστά φώτα ούτε να σε βάφουνε. Τέτοιες μέρες, μπορούσα να μη δείξω σε κανένα πλάνο το πρόσωπό μου στον Άγγελο και να προκύψει κάτι διαφορετικό και στην ταινία. Άφησα πίσω μου κάθε τεχνική που ήξερα από τη σχολή και αφέθηκα στο Φραντζή. Έζησα τα δύο είδη κινηματογράφου σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα και αυτό με σόκαρε.

Υδάτινος Φόβος

Δεν ήθελα να κοιτάω την κάμερα ούτε να σταματήσω το γύρισμα αλλά φοβάμαι τις βάρκες και τη θάλασσα. Όλο το σκηνικό με τη σπηλιά, οι πέτρες που πέφτανε και το παγωμένο νερό με έκανε να «σβήσω». Πρώτη φορά σταμάτησε το γύρισμα εξαιτίας μου αλλά τελικά έβαλα το φόβο μου στο ρόλο.

Όνειρα

Με το δάσος «έχασα» ένα όνειρο. Δεν είχα προνοήσει να κάνω κι άλλα και αυτά που φανταζόμουνα ήρθαν πολύ νωρίς. Άφησα μια σχολή για να κάνω μια ταινία, γιατί ένιωσα ότι αυτό θα με κάνει πραγματικά ηθοποιό. Τώρα βρίσκομαι σε μια εσωστρεφή διαδικασία. Η ιδέα ότι μπορεί να γίνει σινεμά με μία κάμερα με «ξύπνησε» και άρχισα να καταπιάνομαι και εγώ λίγο με το βίντεο. Ό,τι κάνω είναι γιατί δεν μπορώ να μην το κάνω.

«Μέσα στο Δάσος»

Πρωταγωνιστούν Κάτια Γκουλιώνη, Ιάκωβος Καμχής, Nathan Pissoort
Σκηνοθεσία Άγγελος Φραντζής
Σενάριο Άγγελος Φραντζής σε συνεργασία με τους Κάτια Γκουλιώνη, Ιάκωβο Καμχή, Nathan Pissoort
Διεύθυνση Φωτογραφίας Άγγελος Φραντζής
Παράλληλο Δρώμενο για την ταινία:
http://www.beton7.com «This is Not A Love Song»

Ιάκωβος Καμχής
deneisaidentro.blogspot.com
twitter.com/iacovos_camchis

Κριτιτική στο Cineworld

ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ
Η κινηματογραφική εμπειρία της selva oscura.
Σκηνοθεσία: Άγγελος Φραντζής
Σενάριο: Άγγελος Φραντζής, Κάτια Γκουλιώνη, Ιάκωβος Καμχής, Nathan Pissoort.
Παραγωγή 2010. Διάρκεια 97΄.

Το 1939, έχοντας στο νου του τη μακρά λογοτεχνική παράδοση της εμπειρίας του δάσους, 1 ο Γιώργος Σεφέρης περιγράφει τους αριστοτελικούς όρους της ποιητικής πράξης ως εξής:΄΄Ο έλεος: … η δυσκολία να αφήσουμε πράγματα που τόσο καιρό ζήσανε μαζί μας, τις αλλοτινές χαρές που μας δώσανε, ο καημός για τη νέα συγκίνηση. Ο φόβος: το αντίκρισμα της έλξης που μας τραβά έξω απ΄ αυτά, ο ΄΄σκοτεινός δρόμος΄΄,η selva oscura, η γύμνια μέσα σ΄ ένα πρωτοφανέρωτο κόσμο΄΄ ²

Πολλά χρόνια αργότερα, ένας νέος κινηματογραφιστής, ο Άγγελος Φραντζής, δημιουργεί μια ταινία που εξερευνά το δίπολο του ελέους και του φόβου μέσα από την εμπειρία του δάσους, χωρίς ωστόσο να ακολουθεί κανέναν αριστοτελικό όρο και κανόνα. Πολύ μακριά από το κλασσικό διηγηματικό κινηματογράφο, με υφολογικές αναφορές στο πειραματικό σινεμά του Stan Brakhage και στις αφαιρετικές συνθέσεις του Σταύρου Τορνέ, ο Φραντζής αποδομεί τις οικείες αφηγηματικές νόρμες για να μιλήσει για το ανοίκειο.

Οι νεαροί ήρωες της της ταινίας, χάνονται μέσα στο δάσος, ύστερα από την ανατίναξη του αυτοκινήτου τους. Εισχωρούν σε ένα φυσικό χώρο απεριόριστο, με απέραντα λιβάδια και ρυάκια, αλλά ταυτόχρονα και περίκλειστο, με ψηλά δέντρα και πυκνή βλάστηση. Το δάσος είναι ένας χώρος επικίνδυνος ,απωθητικός και συνάμα προστατευτικός, γοητευτικός, ένας χώρος που προκαλεί τον έλεο και ξεσηκώνει τα ένστικτα.

Ο Φραντζής καταγράφει αυτόν τον χώρο με μια ψηφιακή μηχανή στο χέρι. Η επιλογή των κουνημένων κάδρων , των φυσικών φωτισμών και της φλου εικόνας, το νευρικό μοντάζ και η αγχωτική μουσική επιτείνουν την αγωνία των προσώπων , που μοιάζουν ανήμποροι να σταματήσουν την κατάλυση των αμυντικών μηχανισμών τους, με τους οποίους είχαν οργανώσει ως τώρα την πολιτισμένη ζωή τους. Τα ανήσυχα βλέμματα, οι κομμένες φράσεις , τα ψελλίσματα, οι συριγμοί των σωμάτων, όλα συνηγορούν στην αδιαμεσολάβητη επαφή των ηρώων με τη φύση, με τις πηγές των ενορμήσεων, από τις οποίες κάποτε αποκόπηκαν. ³

Όσο περισσότερο διεισδύουν στο εσωτερικό του δάσους, οι ήρωες της ταινίας ανακαλύπτουν λησμονημένες περιοχές της ψυχοσύνθεσης, παραμελημένες ή άγνωστες πτυχές της σεξουαλικότητας , γεμίζουν με ένα αίσθημα νέο, αρχέγονο, σχεδόν ιερό. Το κόκκινο σπίτι, κρυμμένο στην καρδιά του δάσους είναι ένας χώρος που εκφράζει αυτό το ιερό αίσθημα και μαζί το δέος, το φόβο για το άγνωστο, το ανοίκειο και το απόκοσμο.

Ο Φραντζής διαχειρίζεται το φόβο αριστοτεχνικά. Πλησιάζει τη μικρή κάμερα σε απόσταση αναπνοής από τα σώματα, καταγράφει τον ιδρώτα, τις ανάσες, τα υγρά χείλη, τη σεξουαλική πράξη. Ο πραγματικός χώρος χάνεται, μεταβάλλεται σε θαμπό φόντο πίσω από την κυριαρχία των αισθήσεων και των ανομολόγητων επιθυμιών. Ο αποπροσανατολισμός έρχεται σαν φυσικό επακόλουθο, δημιουργεί ένταση, ανησυχία, έναν παράξενο φόβο. Ένα αίσθημα που επιρρωνύει η ένταση των χρωμάτων της εικόνας και τα σβησμένα περιγράμματα.

Οι νεαροί ήρωες του Φραντζή ζουν , λοιπόν, την εμπειρία της selva oscura, αφήνοντας πίσω τους το κοινωνικό ένδυμα και βιώνοντας ΄΄τη γύμνια μέσα σ΄ ένα πρωτοφανέρωτο κόσμο΄΄. Παρ΄όλα αυτά δείχνουν ανολοκλήρωτοι, ανήμποροι να ισορροπήσουν ανάμεσα στις δυό καταστάσεις, ανάμεσα στο πριν και το μετά, μεταξύ του ελέου και του φόβου. Παραμένουν μετέωροι μέσα στο δάσος, χαμένοι στον απροσδιόριστο χωροχρόνο τους , τυλιγμένοι στην ομίχλη της ψυχικής τους έντασης. Η προσδοκόμενη αρμονία, η κάθαρση ,δεν έρχεται ποτέ γι ΄ αυτούς.

Η ταινία τελειώνει με μια ευδιάκριτη αναποφασιστικότητα, μέσα σε ένα κλίμα αμηχανίας, ενδεικτικό, ίσως ,της πειραματικής και ερευνητικής σκηνοθετικής πρόθεσης , αλλά απόλυτα αντιλειτουργικό για την προσληπτική ικανότητα του θεατή. Ειδικά σε μια ταινία που αναλώνεται σε όλο το μέρος της στη συνειρμική εξερεύνηση του υποσυνειδήτου, δίνοντας ελάχιστες νοηματικές λαβές στον θεατή, η πριμοδότηση μιας ατελέσφορης λύσης είναι σαφώς ένα σημαντικό σεναριακό μειονέκτημα που πλήττει το συνολικό αποτέλεσμα.

1) Από τον ήρωα της Αινειάδας ,που εισχωρεί στα βάθη ενός πυκνού δάσους για να κόψει ένα χρυσό κλωνάρι που θα τον οδηγήσει στη λύτρωση, ως τον Δάντη της Θείας Κωμωδίας, που πρέπει να διασχίσει το σκοτεινό δάσος προκειμένου να ανέβει στον Παράδεισο, το πέρασμα στο δάσος καθίσταται μια αρχετυπικής φύσεως εμπειρία, ένας κοινός ποιητικός τόπος, σύμβολο της υπαρξιακής δοκιμασίας και αναγέννησης. Πρβ. Νάσος Βαγενάς. ΄΄Η ποιητική του δάσους΄΄στο ΄΄Ειρωνική γλώσσα΄΄,σς.13-19, εκδ.στιγμή 1994.

2) Γ.Σεφέρης.΄΄Μονόλογος πάνω στην ποίηση ΄΄ στο ΄΄Δοκιμές΄΄, α΄τόμος, σ.155. εκδ. Ίκαρος 1992.

3) Ν.Βαγενάς,οπ.π.

Αντώνης Τολάκης

Cinema News

Από τον Νεκτάριο Σάκκα

Τρία νεαρά παιδιά, δύο αγόρια κι ένα κορίτσι. Η περιπλάνησή τους στο δάσος, μία παγανιστική περιήγηση, μία αρχέγονη όσο και αιθέρια ένωση της σάρκας, της ψυχής, των αισθήσεων. Τρεις νεαροί χωρίς όνομα, χωρίς προέλευση, σε έναν κόσμο άχρονο. Σε ένα ταξίδι στη φύση, σε έναν παράδεισο όπου ο απροσδιόριστος φόβος συμπλέκεται με το σπάσιμο των δεσμών, τον πανσεξουαλισμό, την απόλυτη ελευθερία και επιθυμία. Αυτή είναι η νέα ταινία του Αγγελου Φραντζή.

Με ελάχιστα τεχνικά μέσα (μία φωτογραφική μηχανή αξίας 190 ευρώ, έναν ηχητικό εγγραφέα κι ένα laptop), με συνεργείο μόλις πέντε ατόμων και τρεις ηθοποιούς, ο Φραντζής αφήνει τη σουρεαλιστική Αθήνα που γνωρίσαμε προ 5ετίας με το «Όνειρο Του Σκύλου» για να μας ταξιδέψει στον μυστικιστικό κόσμο του φυσικού τοπίου. Το «Μέσα Στο Δάσος» είναι ένα υπαρξιακό παραμύθι, ένα οδοιπορικό τριών νέων όπου ευθύς εξαρχής γνωρίζουμε ότι είναι οι νεκροί επιβάτες ενός καμένου αυτοκινήτου. Ο θάνατος τους φέρνει στο δάσος, σε ένα τοπίο απαράμιλλης ομορφιάς όπου εξερευνούν με περιέργεια και δέος, σα να βρίσκονται ενώπιοι ενός θεϊκού βασιλείου.

Εντός αυτού του διονυσιακού περιβάλλοντος οι τρεις ήρωες βιώνουν ανορίοτα το φόβο, την απώλεια και τον πόθο, έχοντας ως μόνο τεχνητό καταφύγιο ένα πορφυρό εγκαταλελειμμένο κτίσμα, βγαλμένο από το πιο όμορφο όνειρο και συνάμα τον πιο απειλητικό εφιάλτη. Το οδοιπορικό τους είναι ο κοινός τόπος των τριών διαστάσεων που τους διέπουν και τους περιβάλλουν, της σάρκας, της ψυχής και της φύσης. Ο κώδικας επικοινωνίας βασίζεται στους ελάχιστους δυνατούς διαλόγους, καθώς κυριαρχούν οι σιωπές, τα βλέμματα και τα αγγίγματα. Τίποτα το παράταιρο, το περιττό. Ο χρόνος είναι τόσο καθορισμένος όσο σε ταινία του David Lynch. Η πορεία των ηρώων παραπέμπει αισθητικά στην αφαιρετική γοητεία που ασκεί το «Last Days» του Gus Van Sant.

Ο Αγγελος Φραντζής πρωτοπορεί στα εγχώρια κινηματογραφικά πράγματα, με μία προσωπική δουλειά που συνιστά επίτευγμα, συνυπολογίζοντας τα πενιχρά μέσα που επιστράτευσε. Παρότι χρησιμοποιεί φυσικό φωτισμό, ο φακός μίας απλής φωτογραφικής μηχανής αποδεικνύεται αρκετός ώστε να διεισδύσει στο αιθέριο των υπάρξεων και το μεγαλείο του αρχέγονου φυσικού τοπίου, αντιμετωπίζοντας με τη δέουσα ωριμότητα το εγχείρημά του. Η τρίτη του ταινία είναι μία τολμηρή δημιουργία που αναμετριέται θαρραλέα με τον πειραματισμό, επενδύει πολλά στον πρωτόγονο ερωτισμό και τη σεξουαλική ενέργεια που αποπνέει, δεν αγκομαχά κάτω από το έντονα αφαιρετικής λογικής σενάριο και προσφέρει εικόνες μαγικές με φόντο τα υπέροχα τοπία της Ηπείρου και της Μακεδονίας. Από την άλλη, το «Μέσα Στο Δάσος» είναι ο ορισμός της ταινίας που αφορά ένα εξαιρετικά περιορισμένο κοινό, αφού απέχει έτη φωτός από το συμβατικά αφηγηματικό σινεμά. Κοινώς, είναι ένα φιλμ που απευθύνεται αποκλειστικά στις αισθήσεις και το συνειρμό του θεατή, αποκλείοντας οποιαδήποτε άλλη συνήθη νοηματική εμπλοκή. Ευτυχώς όμως, που υπάρχουν ακόμα ταινίες που δε νιώθουν την υποχρέωση να συμβιβαστούν μπροστά στις εμπορικές επιταγές.

Διαβάστε τι γράφουν για το ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ!

Το ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ βγαίνει σήμερα, 30 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ, αποκλειστικά στον κινηματογράφο Odeon Οπερα.

Διαβάστε παρακάτω τι έγραψε ο ελληνικός τύπος.

Athens Voice

Αθηνόραμα

Αυγή

Το Βήμα

Sevenart

Lifo

Εθνος

Metro

People

Το Ποντίκι

Συνέντευξη στο Big Fish

Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου

Συνέντευξη στην Έλενα Χρηστοπούλου

Συνέντευξη στο ΒΗΜΑ

Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ

Σινεμά με μια φωτογραφική μηχανή

Με ελάχιστα χρήματα, τρεις ηθοποιούς και πολύ πάθος ολοκλήρωσε την τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του ο Αγγελος Φραντζής

O τελευταίος από τους αρκετούς ως σήμερα φεστιβαλικούς σταθμούς της ταινίας του «Μέσα στο δάσος» ήταν οι Νύχτες Πρεμιέρας, όπου πριν από μερικές ημέρες έκανε την πανελλήνια πρώτη της. Το πειραματικό φιλμ του Αγγελου Φραντζή που παρουσιάστηκε κατ΄ αρχάς ως Video installation πέρυσι στο Φεστιβάλ Αθηνών έχει ήδη διακριθεί στο εξωτερικό με συμμετοχές στα φεστιβάλ του Ρότερνταμ, του Χονγκ Κονγκ, του Νew Ηorizon της Πολωνίας, της Κολονίας κ.α. Τώρα είναι έτοιμο να δοκιμαστεί και εμπορικά στην αίθουσα όπου διανέμεται από την ερχόμενη Πέμπτη.

Γεμάτο έντονα χρώματα και βίαιες φόρμες το «Μέσα στο δάσος» αποτελεί ιδιαίτερο υπαρξιακό παραμύθι μέσα στην ομορφιά της άγριας φύσης, όπου παρακολουθούμε την αινιγματική πορεία δύο αγοριών και ενός κοριτσιού. «Είχα ανάγκη να κάνω αυτή την ταινία επειδή μιλάει για πράγματα πολύ προσωπικά και δικά μου» είπε ο σκηνοθέτης. «Αλλά την ίδια ώρα οι ταινίες είναι σαν γράμματα σε άγνωστο αποστολέα. Συναντούν ανθρώπους που ταυτίζονται ή δεν ταυτίζονται με την προσωπική ανάγκη σου».

Το «Μέσα στο δάσος» προέκυψε όταν το αρχικό σενάριο πετάχτηκε για να δημιουργηθεί εκ νέου από τον Φραντζή και τους τρεις ηθοποιούς της ταινίας- την Κάτια Γκουλιώνη και τους Νατάν Πισόρτ, Ιάκωβο Καχμή. Διατηρήθηκε μόνο το βασικό σχήμα της εξέλιξης των ηρώων. Στα γυρίσματα, τα οποία άρχισαν έπειτα από πολύμηνες πρόβες, οι ηθοποιοί τηρούσαν ημερολόγια. «Η ταινία εξελισσόταν ημέρα με την ημέρα» αναφέρει ο 35χρονος Φραντζής για την τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του μετά το «Ρolaroid» (1999) και το «Ονειρο του σκύλου» (2004).

Για τον Φραντζή, ο οποίος χάρη στους γονείς του απέκτησε από πολύ νωρίς επαφή με τον εναλλακτικό κινηματογράφο, μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις στη δημιουργία του «Μέσα στο δάσος» ήταν ότι γυρίστηκε εξ ολοκλήρου με το βίντεο ψηφιακής φωτογραφικής μηχανής «αξίας όχι παραπάνω από 190 ευρώ» όπως ανέφερε. Ενώ αναζητούσε χώρους γυρισμάτων, τραβούσε αυτά που τον ενδιέφεραν με μια μικρή φωτογραφική μηχανή τσέπης και είδε ότι το αποτέλεσμα ήταν πολύ κοντινό σε αυτό που ήθελε να κάνει. Κάτι σαν ψηφιακό super 8. «Αποφάσισα να τη γυρίσω σε αυτή τη φόρμα με μόνο εξοπλισμό τη μηχανή, ένα laptop και έναν ηχητικό εγγραφέα. Ολοι μού έλεγαν ότι είμαι τρελός. Εγώ επέμενα. Ηταν μια πρόκληση. Το συνεργείο αποτελούνταν από ομάδα πέντε ατόμων μαζί με μένα. Σε δύο αυτοκίνητα». Ολα τα γυρίσματα της ταινίας «Μέσα στο δάσος» πραγματοποιήθηκαν στην Ελλάδα, ύστερα από έρευνα ενός ολόκληρου χρόνου. «Ταξίδεψα παντού και κατέληξα σε χώρους όπου ένιωθα ότι απέπνεαν ένα ιδιαίτερο πράγμα, είχαν έναν υπερβατικό χαρακτήρα. Ηθελα, με έναν τρόπο,η φύση να αντανακλά μια μόνιμη παρουσία του Θεού».

* Η ταινία «Μέσα στο δάσος» θα προβάλλεται από μεθαύριο στην αίθουσα Οdeon Οπερα.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Ο Βασίλης Μαζωμένος για το Μέσα στο Δάσος

Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

Προσωπική ματιά

Επίθεση στη δικτατορία του ρεαλισμού

Την ταινία του Αγγελου Φραντζή «Μέσα στο δάσος» καθορίζει η αναζήτηση του χαμένου παραδείσου.

Ο σύγχρονος άνθρωπος, γεμάτος υπαρξιακά κενά και αδιέξοδα, επιχειρεί μια απελπισμένη έξοδο στη Φύση. Περιμένει από αυτή την επιστροφή στην αρχέγονη αθωότητα και το ένα και μοναδικό στοιχείο που θα τον ανακαθορίσει, την Αλήθεια. Στοιχηματίζει με το αδύνατο, για να το κάνει μέσω του έρωτα δυνατό. Και συντρίβεται, όπως ακριβώς όλες οι εφηβικές εξεγέρσεις απέναντι στην πατρική εξουσία,όπως όλες οι νεανικές αντιβίαιες εκδηλώσεις ενάντια στο Σύστημα (χίπις).

Η ταινία του Φραντζή, από την πρώτη σκηνή, μας ξεκαθαρίζει ότι το παιχνίδι είναι χαμένο. Οι τρεις νέοι (καταπληκτικοί οι Κάτια Γκουλιώνη, Ιάκωβος Καμχής και Nathan Pissoort) ανατινάσσονται με το αυτοκίνητό τους. Αδιάφορο αν είναι συνειδητή πράξη και των τριών ή του ενός. Η πρώτη αυτή σκηνή θα καθορίσει όλη την ταινία. Ολο το άλλο αποτελεί υλικό μιας τεμαχισμένης μνήμης, που στον πυρήνα της έχει μαζέψει υλικό από τα όνειρα και τις επιθυμίες.

Η συνεχής διείσδυση στο εσωτερικό της παρθένας φύσης, με τα πράσινα τοπία, τα ποτάμια, τα δέντρα, τους χυμούς και τους μικρούς ήχους, γίνεται υλικό μύησης για τα τρία νέα παιδιά που αναζητούν τη δική τους σωτηρία, όχι στην Πολιτική ούτε καν στην Τέχνη, αλλά σε μια παγανιστική περιπλάνηση με ψυχοπομπό τις αισθήσεις. Σαν να γνωρίζουν ότι θα χαθούν, αφήνονται στις αισθήσεις τους, μέσω μιας επώδυνης πανσεξουαλικότητας, συντρίβοντας κάθε κοινωνικό «πρέπει και γιατί».

Η τολμηρότητα του εγχείρηματος δεν οφείλεται στις σκηνές του αληθινού έρωτα, όπως αυτός ξετυλίγεται στην οθόνη. Αλλωστε, στα χέρια άλλου παρόμοιο υλικό θα ξέπεφτε στην πορνογραφία ή στην αφέλεια. Αλλά στο γεγονός ότι ο Φραντζής επιλέγει να μας πει αυτή την υπαρξιακή του ιστορία «συμμετέχοντας ο ίδιος», σκηνοθετώντας δηλαδή ένα ηδονικό ημερολόγιο τριών ψυχών όπου γίνεται σαφές ότι η κάμερά του είναι η τέταρτη.

Είναι γνωστό ότι στη χώρα μας ζούμε τη «δικτατορία του ρεαλισμού». Ο Φραντζής, όπως και άλλοι ομότεχνοί μας, κινείται στον αντίποδα μιας τέτοιας αντίληψης. Κάνει την ταινία του με οδηγό το Ασυνείδητο και βγαίνει νικητής.

* Στις αίθουσες την Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΑΖΩΜΕΝΟΣ σκηνοθέτης

Ο Νίκος Πάστρας για το «Μέσα στο δάσος»

http://disappearingart.blogspot.com

Η Κάτια στο Βήμαdonna

Συνέντευξη στην Καθημερινή

H φύση, ο έρωτας, «μέσα στο δάσος»

Συνέντευξη με τον σκηνοθέτη Αγγελο Φραντζή λίγες ημέρες πριν από την προβολή της ταινίας του

Του Παναγιωτη Παναγοπουλου

Μια ιστορία που άρχισε από ένα γραμμικό σενάριο για να γίνει μια εντελώς αφαιρετική ταινία και ένα σχέδιο που έχει αποκτήσει τρεις διαφορετικές μορφές μέχρι τώρα είναι η τελευταία δουλειά του Αγγελου Φραντζή. Το «Μέσα στο δάσος», που βγαίνει την ερχόμενη Πέμπτη στις αίθουσες, έκανε την πρώτη του επαφή με το κοινό με μια περφόρμανς στο περσινό Φεστιβάλ Αθηνών. Τώρα παρουσιάζεται με την κύρια, την κινηματογραφική του μορφή, ενώ ακολουθεί μια έκθεση βασισμένη στο υλικό των γυρισμάτων που δεν χρησιμοποιήθηκε στην τελική κόπια.

Αρχετυπικό θέμα

Είναι ταυτόχρονα πολύ εύκολο και εξαιρετικά δύσκολο να περιγράψει κανείς το «Μέσα στο δάσος». Τρία νέα παιδιά (οι Κάτια Γουλιώνη, Ιάκωβος Καμχής, Νατάν Πισόρτ), δύο αγόρια και ένα κορίτσι, περιπλανώνται σε ένα δάσος, έρχονται σε επαφή με τη Φύση, με τα σώματά τους, ζηλεύουν, ερεθίζονται, μιλούν ελάχιστα, «ένα αρχετυπικό θέμα, που είναι ο πυρήνας της επιθυμίας», σύμφωνα με τον σκηνοθέτη. Και όλα αυτά ο Φραντζής τα έχει καταγράψει σε βίντεο με μια φωτογραφική μηχανή που δεν κοστίζει ούτε 200 ευρώ.

Το μέσο καθόρισε και τη φόρμα της ταινίας, όπως λέει ο Αγγελος Φραντζής. «Αρχικά υπήρχε ένα σενάριο για ένα road movie αρκετά γραμμικό, με περισσότερους χαρακτήρες. Συνειδητοποίησα, όμως, ότι έχει πολύ περισσότερο ενδιαφέρον να μείνω στον πυρήνα της ιστορίας, τη σχέση, δηλαδή, των τριών προσώπων μεταξύ τους και με τη Φύση».

Ο Φραντζής κατέληξε στη φόρμα της ταινίας και στο μέσο, τη φωτογραφική μηχανή, κάνοντας το ρεπεράζ για τους τόπους των γυρισμάτων. Το αποτέλεσμα, αν και όχι περίπλοκο τεχνικά, τον ικανοποιεί. «Είναι πολύ κοντά σ’ αυτό που είχα φανταστεί. Και σε ό, τι αφορά την απόδοση των χρωμάτων, αλλά κυρίως σε ό, τι αφορά την κίνηση της κάμερας. Μπορούσα να βρίσκομαι διαρκώς πολύ κοντά στους ηθοποιούς και να έχω το πλάνο μέσα στο χέρι μου».

«Στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου», σημειώνει ο Αγγελος Φραντζής, «υπήρχαν επιρροές από τις ταινίες του Τορνέ και το πειραματικό σινεμά του ’60. Ομως, σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται για hommage. Η φόρμα προέκυψε από τη διαδικασία του γυρίσματος».

Μέσα απ’ αυτή τη διαδικασία διαμορφώθηκε και το τελικό σενάριο. «Για τέσσερις μήνες δουλέψαμε με τους ηθοποιούς με αυτοσχεδιασμούς που μας έβαλαν στην προϊστορία των χαρακτήρων. Ουσιαστικά επρόκειτο για ψυχαναλυτικές συναντήσεις. Στη συνέχεια γράφαμε το σενάριο μέρα με τη μέρα, γι’ αυτό και στους τίτλους οι ηθοποιοί αναφέρονται ως συν-σεναριογράφοι. Οφείλεται και στη δική τους γενναιοδωρία».

Η διαδικασία της αφαίρεσης σε υπερβολικό βαθμό δεν προβλημάτισε τον Φραντζή; «Είναι κάτι που προέκυψε σταδιακά, στο γύρισμα, αλλά και στο μοντάζ. Αρχίζεις να πετάς πράγματα επειδή σου κλωτσούν. Το ρίσκο βέβαια είναι να κινδυνέψεις να μείνεις με το τίποτα. Σημασία όμως τελικά έχει να προκαλέσεις μια αντίδραση στους θεατές».

Το «Μέσα στο δάσος» έχει συμμετάσχει σε μεγάλα φεστιβάλ, όπως του Ρότερνταμ και του Χονγκ Κονγκ, και έχει προκαλέσει διαφορετικές αντιδράσεις. «Σε άλλους λειτουργεί συγκινησιακά, κάθονται και την παρακολουθούν όπως εξελίσσεται. Στο Χονγκ Κονγκ υπήρξαν θεατές που σοκαρίστηκαν με τις ερωτικές σκηνές. Αλλοι βρίσκουν επαφή με την ταινία, άλλοι μένουν παγερά αδιάφοροι. Μου αρέσουν, όμως, όλες οι αντιδράσεις. Ακόμη και οι ακραίες».

Το «Μέσα στο δάσος» προβάλλεται από την ερχόμενη Πέμπτη. Την Παρασκευή 1η Οκτωβρίου εγκαινιάζεται στην γκαλερί «Beton 7» η έκθεση με βίντεο από τα γυρίσματα.