Μέσα στο Δάσος στο Φεστιβάλ Αθηνών 2009 – Φωτογραφίες

Photos: Μυρτώ Αποστολίδου

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2009 – «ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ» ΣΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΘΗΝΩΝ

Το «Μέσα στο δάσος» του Αγγελου Φραντζή ξετύλιξε την πρώτη του μορφή το Καλοκαίρι του 2009 στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου στην Πειραιώς 260. Φιλμ, performance και μουσικη ενώθηκαν σε ένα κινηματογραφικό site specific installation που αλλάζει φόρμα ανάλογα με τον (μη κινηματογραφικό χώρο) προβολής του.

Πριν το αυτόνομο κινηματογραφικό έργο, που θα βγει στις ελληνικές αίθουσες στις 30 Σεπτεμβρίου 2010, το «Μέσα στο δάσος» κατήργησε τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στις τέχνες διευρύνοντας τα όρια του κινηματογράφου.  Ετσι έγινε για τους θεατές μια συνολική εμπειρία που συνδυάζει τον κινηματογράφο με την οπτικοακουστική εγκατάσταση, τους live performers και τους μουσικούς. Απευθύνόμενο στις αισθήσεις και τα συναισθήματα κι έχοντας σαν στόχο να προκαλέσει στον κάθε θεατή ξεχωριστά μια βαθιά προσωπική εμπειρία, το «Μέσα στο Δάσος» με βάση του τον κινηματογράφο, έγινε μια βιωματική εμπειρία πολλών και διαφορετικών μέσων.



International Film Festival Rotterdam 2010

Η ταινία Μέσα στο Δάσος του Αγγελου Φραντζή συμμετείχε επίσημα στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Ρότερνταμ 2010, που ξεκίνησε στις 26 Ιανουαρίου. Δείτε την παρουσίαση της ταινίας στον Κατάλογο του Φεστιβάλ.

Δείτε την παρουσίαση και το Q&A των συντελεστών.

Διαβάστε τι γράφτηκε για την ταινία στo Daily Tiger

Διαβάστε τι γράφτηκε για την ταινία στο Cineuropa,

την Guardian,

το GR Reporter,

το Filmlandschaft

και το Squally Showers

Με μια απλή φωτογραφική μηχανή σε video mode

Κοκκινοπηλός

Μια τεράστια προϊστορική έκταση γεμάτη κόκκινους λόφους. Απίστευτη ζέστη και σχεδόν κανένας ήχος. Τελευταία μέρα γυρίσματος. Η κάμερα στο αυτόματο ακουμπισμένη σε ένα βραχάκι και εδώ η μοναδική ομαδική φωτογραφία του γυρίσματος. Από τα αριστερά: Ευδοκία Καλαμίτση, Ιάκωβος Καμχής, Nathan Pisoort, Νίκος Τρανταφύλλου, Τάσος Σπύρου, Κάτια Γκουλιώνη, Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος και στη μέση εγώ. Μου φαίνεται αστείο να τους λέω επίσημα με τα ονόματα και τα επίθετα. Λίγο μετά κλαίμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου. Η ίδια σκηνή θα επαναληφθεί πολλές φορές μέχρι να φτάσουμε στην Αθήνα και να αποχωριστούμε. Σαν αποκόλιση και σα μια τεράστια μοναξιά μετά από αυτό που ζήσαμε.

Λίμνη Τσιβλού

Ο Χάρης και η Melody αγκαλιασμένοι. Τα νερά της λίμνης ήρεμα και σιωπηλά αντανακλούν τα πρόσωπα και τα γύρω βουνά. Μια από τις εκατοντάδες σκηνές που δεν μπήκαν ποτέ στην ταινία. 80 ώρες πρωτογενές υλικό μια και κάθε λήψη αποτελούσε και νέα σκηνή. Σχεδόν ποτέ δε γυρίσαμε δεύτερη λήψη για κάτι.

Από τα πρώτα γυρίσματα. Η έκρηξη του αυτοκινήτου.

Μια σκηνή που δεν ήξερα αν θα μπει ή όχι στην ταινία. Ήξερα μόνο ότι έπρεπε να γυριστεί. Τράβαγα για πολλή ώρα τη φωτιά και τον καπνό μαγεμένος.

Στο καταφύγιο της Δρακόλιμνης

Με Κάτια και Ιάκωβο στο καταφύγιο της Δρακόλιμνης μετά από πεντάωρη ανάβαση. Με το που φτάσαμε μας τύλιξε ένα τεράστιο σύννεφο ομίχλης. Λίγο μετά εξ’ ίσου γρήγορα εξαφανήστηκε και αποκάλυψε την πρώτη λίμνη και τις δυο κορυφές.

Φακίστρα

Η Κάτια και ο Ιάκωβος στην κόκκινη βάρκα που έβαψε ο Ηλίας ίδιο χρώμμα με το σπίτι. Ένα χοντρό σχοινί χωμμένο στην άμμο ξεκινούσε από το σπίτι και έμοιαζε να καταλήγει (πολλά χιλιόμετρα μακριά) στην παραλία.

Πηγές του Λούρου

Τα πιο γαλάζια νερά που έχω δει ποτέ. Φιλμάρω την Κάτια. Ένα μεγάλο κομμάτι της αισθητικής της ταινίας προέκυψε από αυτήν τη μικρή κάμερα. Τα χρώματα, το βάθος πεδίου και κυρίως ο πανάλαφρος τρόπος που μπορούσες να προσεγγίσεις τους ηθοποιούς. Σαν κάποιος που κοιτάει σα να αγγίζει.

Ημερολόγια

Από το ημερολόγιο του Χάρη (Ιάκωβος Καμχής)

Ακούς το νερό που παγώνει; Σαν σκλάβοι αύριο θα το σπρώχνουμε. Στα όνειρα μου, τα χέρια μου είναι ψωμί κι αυτός τα δίνει στ’ άλογα.

Μου φαίνεται πολύ αστείο. Προχωράω μπροστά, αρκετά μπροστά. Τον έχω βγάλει έξω και κρέμεται. Σταματάω δίπλα σ’ ένα δέντρο και χωρίς να τον αγγίζω, κατουράω τον κορμό. Το κάτουρό μου είναι διάφανο και καθαρό. Μου σηκώνεται. Προλαβαίνω να χύσω; Με καυλώνει το δέντρο;

Εσύ με ταΐζεις λουλούδια και ‘γω σου δείχνω νεκρά ζώα.
Melody του είπες πως ήσουν γοργόνα πριν γίνεις κουτί;

Σαν ηλίθιοι ακολουθούμε το μονοπάτι. Το γέμιζα σημάδια κι εκείνη έστριβε αλλού. Προχωράμε πολύ αργά. Ο δρόμος μοιάζει με τον καρπό μου σταματάει συνέχεια. Δε θα φτάσουμε ποτέ.

Δεν κατάφερα να πέσω. Κι έτσι πήδηξα. Πίστευα πως θα χτυπούσα στο χέρι. Έτσουξε το γόνατό μου. Έφτασε πρώτη. Εκείνος έριξε μια ματιά. Δεν τον ερεθίζει το αίμα; Τι περίεργο. Με αγνόησε. Τον κοίταζα όσο η Melody φιλούσε την πληγή. Δεν τον ερέθιζε αυτό; Δεν ζήλεψε; Δεν μπερδεύτηκε; Έκανε πως δεν κοιτούσε. Συνέχεια αυτό κάνει. Νόμιζα ότι τον είχα ήδη φέρει στον κόσμο μου. Τον ονειρεύτηκα κι έμεινε εκεί. Αναρωτιέμαι αν ένοιωσε λιγότερο ή περισσότερο τρελός όταν του είπα για το σπίτι. Εγώ σίγουρα ένιωσα λιγότερο μόνος όταν κατάλαβα ότι ήταν και αυτός εκεί. Κι όσο εκείνη τον χτυπούσε ήθελα να φτύσω. Αλλά δεν ξέρω πως. Και τι θα έφτυνα… και χτύπησα. Κι έφτυσε λίγο αίμα το γόνατό μου κι εκείνη το έγλειφε. Κι εκείνος μας αγνοούσε. Δεν θα μας καταλάβει ποτέ. Δεν θα προλάβει. Γαμώ το κέρατο μου δεν ξέρω πώς να τον προκαλέσω. Θα κοιμηθώ γυμνός. Και θα προσποιηθώ ότι έρχεται και ξαπλώνει δίπλα μου. Θα τον παίξω και θα χύσω κάπου να τα δει.

Από το ημερολόγιο της Melody (Κάτια Γκουλιώνη)

Ο Δημήτρης επιτέλους μιλάει με τον Χάρη, δεν με νοιάζει που είπαν ελάχιστα, αυτά που είπαν σαν να μου έφυγε ένα τεράστιο βάρος. Βαρέθηκα τώρα. Τι ωραία να έτρεχα και να άλλαζαν τα τοπία δεξιά και αριστερά.

Δεν μπορώ να μένω μόνη μου. Μου φαίνεται τεράστιος ο χρόνος όταν δεν είμαι μαζί τους. Με τρομάζει που ενώ ξέρω τόσα χρόνια τον Χάρη δεν ξέρω τι έχει μέσα η τσάντα του.

Τα χείλη του Χάρη ήταν τόσο φυσικό να βρίσκονται με τα δικά μου. Η έκπληξη του Δημήτρη ήταν ίδια με την δική μου. Η σιγουριά έφυγε. Όπως φεύγουν οι βοηθητικές ρόδες των ποδηλάτων.

Ο Δημήτρης με έσπρωχνε χωρίς λόγο προς τον Χάρη. Ήθελα να τον χτυπήσω δυνατά στο κεφάλι και να τρέξει αίμα πάνω στον Χάρη για να σταματήσουν. Δεν ξέρω τι ακριβώς. Δεν μπορώ να σκεφτώ, έχω κουραστεί. Το μόνο που βρήκα ήταν σκόνες που μου τις φύσηξε ο Χάρης. Κάθομαι ώρες μόνη μου και δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτε. Τα δέντρα και το ποτάμι δεν μου δίνουν απαντήσεις πλέον.

Έφτυνα για ώρα αλλά δεν άλλαζε η γεύση μου. Προσπαθούσα να μεταφέρω ό,τι κακό έχω μέσα μου στον αέρα. Δεν μπορούσα. Ήθελα να πέσω σε μια τρύπα μαλακά αλλά δεν υπήρχε ούτε πάνω, ούτε κάτω να με περιμένει, μακάρι να μην υπάρχω. Η αναπνοή μου έχει φορτωθεί την μαλακία τους. Μακάρι να γαμιούνται για πάντα. Θα προσπαθήσω να κοιμηθώ.

Από το ημερολόγιο του Δημήτρη (Nathan Pissoort)

Εγκαταλείπω τον Χάρη. Θέλω να ξεχάσω αυτήν τη νύχτα. Θέλω να χωθώ στην αγκαλιά της Melody. Με αγαπάει. Το ξέρω. Μετά πάλι μου μιλάει για τον Χάρη και τρέχει να τον φωνάξει. Δε θέλω να ξέρω τίποτε για παλιά αλλά δεν μπορώ να κρατηθώ. Ρωτάω ενώ δε θέλω να μάθω αυτά που έμαθα. Τους θέλω και τους δυο. Αλλά τον καθένα ξεχωριστά. Μόνο για μένα.

Οι βράχοι, η μάσκα, ο Θεός, ο καταρράκτης, τα δάκρυά μου, το τσεκούρι. Στο μυαλό μου έχει σφηνωθεί το τσεκούρι όπως ήταν σφηνωμένο πάνω στον κορμό. Σήμερα πάλι μόνος μου. Με κοιτάνε σαν συνένοχοι. Αποκλεισμένος. Περιμένω. Παρατηρώ. Στη μέση του πουθενά. Πως
βρέθηκε εκεί; Αφού δεν υπάρχει κανένας.

Η κραυγή της Melody. Ο Χάρης που έκλαιγε. Αυτό το μέρος δε μ’ αρέσει. Φοβάμαι. Θα ‘θελα να συνεχίζαμε να περπατάμε σαν να μην είχαμε δει τίποτε. Τόσο βαθύ κόκκινο. Θέλουμε να φύγουμε αλλά κάτι μας κρατάει μέσα σ’ αυτό το σπίτι με τα τρία παιδικά κρεβατάκια. Αύριο θα τους πείσω να φύγουμε. Δεν θα τα καταφέρω. Είμαι μπλεγμένος. Την θέλω πιο πολύ από ποτέ.

Η Melody απομακρύνεται ή εγώ απομακρύνομαι; Τα μάτια της με πονάνε. Δεν θα δώσω καμιά σημασία σήμερα. Θα κοιτάω μόνο το ποτάμι. Κολλάει επάνω μου αλλά μόνο με τον Χάρη είναι πραγματικά μαζί. Συνέχεια μαζί. Σήμερα δεν θα με νοιάξει.

Ο Χάρης με κοίταζε. Σιγά – σιγά με κοιτάει. Το ξέρω αυτό το βλέμμα. Σήμερα για πρώτη φορά μιλήσαμε πραγματικά.

Από το ημερολόγιο του σκηνοθέτη (Άγγελος Φραντζής)

Ο ανακτημένος χρόνος

Η επιθυμία έχει πάντα την μορφή τριγώνου. Ο Α επιθυμεί τον Β επειδή υπάρχει ένας Γ που είναι ο διαμεσολαβητής και στην ουσία το κρυφό αντικείμενο της πραγματικής του επιθυμίας. Γι’ αυτό και κάθε σχέση δυο ατόμων πλάθει κατ’ ανάγκη ένα τρίτο. Ένα πλάσμα που είναι η προβολή της εικόνας μας για τον άλλον. Όλα τα μεγάλα μυθιστορήματα του 19ου αιώνα δεν σταμάτησαν να μας μιλάνε γι’ αυτό. Κι επειδή, όπως μας είπαν, από τότε που πέθανε ο Θεός, ο άνθρωπος έβαλε στη θέση του τον άνθρωπο, η ανάγκη του για υπερβατικότητα «ικανοποιείται» από αυτήν τη διαμεσολάβηση της επιθυμίας. Θεός ο ένας για τον άλλο.

Το μυαλό έχει την τάση να σχηματοποιεί με βάση αυτά που ξέρει. Προσεγγίζω την δραματουργία σαν ντοκιμαντέρ για να αποφύγω τα σχήματα. Δίνω το θέμα της σκηνής και ακολουθώ τον αυτοσχεδιασμό. Το να φιλμάρεις χωρίς να ξέρεις τι θα κάνει ο ηθοποιός, σου δίνει μια εγρήγορση και μια διαφορετική επαφή με τις αισθήσεις σου. Οι γωνίες που διαλέγω και ο τρόπος που καθοδηγώ έχουν μέσα τους και αυτές τη διαμόρφωσή μου βέβαια, όμως είναι λιγότερο φιλτραρισμένες, πιο κοντά στην αλήθεια μου, λιγότερο σχηματοποιημένες, πιο αυτόματες και το μη προβλέψιμο είναι εκεί. Το αναπάντεχο. Είσαι σε συνεχή διάλογο με αυτό που συμβαίνει. Δεν προκαθορίζεις και δε διαμορφώνεις. Ανοιχτός. Είναι μια εμπειρία μάθησης.

«…η τεχνοτροπία των φοβ χαρακτηρίζεται από τα εξαιρετικά έντονα χρώματα, που χρησιμοποιούν με ένα βίαιο, σχεδόν άχαρο τρόπο, για να διαγράψουν το χώρο. Το αντικείμενο υποτάσσεται στις εκφραστικές απαιτήσεις του καλλιτέχνη και η αυτονομία της προσωπικής δημιουργίας είναι αδιαμφισβήτητη. Οι φοβ απορρίπτοντας τον ιδεαλισμό, επιστρέφουν στη φύση και απευθύνονται στην αίσθηση.» Μέσα στο δάσος, μια ταινία φοβ;

Μετάθεση των συναισθημάτων. Στιγμές και αισθήσεις που διαστέλλονται μέχρι διάλυσης σαν μια κηλίδα που πέφτει στο νερό και απλώνει μέχρι να χάσει τελείως την αρχική της φόρμα.
Να μελετήσω τις αισθήσεις, ο Προυστ με βοηθάει, και να βρω τα κινηματογραφικά τους ανάλογα. Τον τρόπο που μπορούν να γίνουν εικόνες, μέσα από την φόρμα ή μέσα από την δύναμη ενός προσώπου. Cassavetes, Mekas, Godard, Paul Morrissey, John Cage, Proust, Sex Pistols, Cure, Joy Division, Bill Viola, Van Oliver, Gus Van Sant, Burroughs, Mozart, Morton Feldman. Μερικοί από τους φίλους μου σ αυτήν την ταινία.

Αυτή η ιδέα του υποκειμενικού βλέμματος. Αργού και περιπλανώμενου. Σαν να παρακολουθεί και σαν να αναπνέει ταυτόχρονα. Σαν ένα πρόσωπο ανεξάρτητο της δράσης που συμβαίνει μπροστά του. Ένα αόρατο βλέμμα που ποθεί.

Καμιά ανάλυση για το παρελθόν των ηρώων. Στα παραμύθια οι ήρωες δεν έχουν παρελθόν. Είναι αυτό που είναι και δεν χρειάζονται εξηγήσεις. Τρία παιδιά μόνα τους και η φύση. Οι ουρανοί και τα δάση. Από τα βουνά και πέρα. Χωρίς αυτοκίνητο, χωρίς πράγματα και χωρίς σκοπό. Μόνοι σαν κανένας άλλος πάνω στη γη. Να γυρίσουν πίσω στην παιδική ηλικία να χωθούν στο κόκκινο σπίτι. Στην καρδιά του παραμυθιού. Είναι η πιο παράξενη ταινία, η πιο προσωπική, η πιο απελπισμένη κι η πιο που πρέπει να κάνω. Τρία παιδιά μόνα κι από πού να ζητήσουν βοήθεια; Νεκροί. Ορφανοί. Με μια τεράστια υπαρξιακή τρύπα. Κενό αγάπης. Εικόνες του Θεού καρφιτσωμένες πάνω σε δέντρα. Θα μπορούσε να είναι τίτλος ταινίας.

CVs

Κάτια Γκουλιώνη

Γεννήθηκε στην Αθήνα και είναι αριστούχος της Δραματικής Σχολής Αθηνών. Έχει συμμετάσχει σε αρκετές θεατρικές παραστάσεις μεταξύ των οποίων σε παραστάσεις αυτοσχεδιασμού playback καθώς και στην κινηματογραφική performance «Μέσα στο δάσος» στο Φεστιβάλ Αθηνών- Επιδαύρου. Τα τελευταία δυο χρόνια έχει σκηνοθετήσει η ίδια τις θεατρικές παραστάσεις «House» και «Baby».

Ιάκωβος Καμχής

Έχει παρακολουθήσει μαθήματα θεάτρου στο Θέατρο Τέχνης και στο Ωδείο Αθηνών. Είναι μέλος της θεατρικής ομάδας «Πράξις» στην Ρόδο. Συμμετείχε σε διάφορα θεατρικά Projects με τον εικαστικό Άγγελο Σπάρταλη καθώς και στη μεγάλου μήκους ταινία του «ΕφΧΕΣ» που συμμετείχε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 2009. Γράφει και φωτογραφίζει στο blog του, patouses.blogspot.com.

Nathan Pissoort

Σπούδασε και εργάστηκε σαν κοινωνικός λειτουργός στις Βρυξέλες. Εφυγε από το Βέλγιο ακολουθώντας το πάθος του για τη μουσική που τον έφερε στην Ελλάδα, όπου εδώ και ένα χρόνο παρακολουθεί μαθήματα Νέι δίπλα στον Χάρη Λαμπράκη ενώ ταυτόχρονα συμμετέχει σε διάφορα μουσικά σχήματα.

Και οι 3 εμφανίζονται για πρώτη φορά στον κινηματογράφο.

ΑΓΓΕΛΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ
Γεννήθηκε το 1970 στην Αθήνα και σπούδασε σκηνοθεσία κινηματογράφου στην INSAS στις Βρυξέλες. Εκτός από τη σκηνοθεσία, έχει ασχοληθεί με συνδυασμένες τεχνικές στο χώρο της τέχνης (εγκαταστάσεις, performance) ενώ έχει δουλέψει και ως κριτικός κινηματογράφου αρθρογραφώντας σε διάφορα βιβλία και περιοδικά.

ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ

ΜΕΓΑΛΟΥ ΜΗΚΟΥΣ:

2010, “Μέσα στο δάσος”
Fiction, digital photographic camera (transfer 35mm), 97 min
2005, “Το Όνειρο του Σκύλου”
Fiction, 35mm, 88 min
2000, “Polaroid”
Fiction, 35mm, 96 min

ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ:

1997, “Τρύπιος Κόσμος”
Fiction, 16mm, 14 min
1995, “Δεκαεννιά”
Fiction, 16mm, 15 min
1993, “Who’s afraid of the big bad wolf?”
Fiction, 16mm, 18 min
1992, “Μικρές Ιστορίες με Ανθρώπους και Πορτοκάλια”
Fiction, 16mm, 17 min

photo: Πάρις Αναγνωστόπουλος

Official Trailer

This is a visual film

This is not a love song

…αυτό το αίσθημα της λατρείας που νοιώθουμε πάντα γι’ αυτούς

που χρησιμοποιούν χωρίς φραγμούς τη δύναμη να μας προκαλούν πόνο.

Μαρσέλ Προυστ

Από τη Μεριά του Σουαν

Το μωρό στην κούνια κουνάει τα χέρια του. Νομίζει ότι όλος ο κόσμος κινείται. Η μητέρα του τραγουδά. Εκείνο δεν ξέρει ότι το ίδιο είναι σιωπηλό. Ο κόσμος είναι ένας. Αδιαίρετος. Λίγο αργότερα θα μάθει να ξεχωρίζει. Να καταλαβαίνει τις ανάγκες του. Εκείνο και η μητέρα του είναι δυο διαφορετικά πλάσματα. Τι πόνος. Όλα είναι αποσπασματικά. Ο καθένας είναι μόνος.

Δυο αγόρια και ένα κορίτσι. Ολομόναχοι. Προσπαθούν να ενωθούν. Να ξαναγίνουν ένα. Γύρω τους, μεγάλοι κορμοί δέντρων, διάφανα ποτάμια, μια απομονωμένη παραλία, τα βουνά, κι ένα παράξενο κόκκινο σπίτι βαθιά κρυμμένο στην καρδιά του δάσους. Γιατί βρίσκονται εκεί; Ποιος τους εγκατέλειψε κι έτσι αθώοι που είναι πληγώνουν τόσο πολύ ο ένας τον άλλο; Τι είναι αυτή η παράξενη σεξουαλική ενέργεια που εκλύουν τα δέντρα, το νερό και τα φύλλα; Είναι ελεύθεροι ή παγιδευμένοι; Δεν υπάρχουν  απαντήσεις. Το ταξίδι τους μοιάζει με μύηση. Όπως ήταν και το δικό μας ταξίδι καθώς γυρίζαμε την ταινία.

Σαν παιδιά που μας εγκατέλειψαν στο δάσος οι γονείς μας, ζήσαμε μέσα στη φύση μια εμπειρία που μας ξεπέρασε. Κοιμόμασταν για δυο μήνες μέσα σε σκηνές και τρώγαμε με το φως της φωτιάς. Χωρίς σενάριο, φτιάχναμε την ταινία με τους ηθοποιούς μέρα με τη μέρα, μέσα από τα προσωπικά μας ημερολόγια. Οι κορμοί των δέντρων καθόριζαν τις σκέψεις μας και οδηγούσαν τα βλέμματα μας. Ένα συνεργείο πέντε ανθρώπων και τρεις ηθοποιοί. Όλος ο τεχνικός εξοπλισμός μας: μια ψηφιακή φωτογραφική μηχανή αξίας 190 ευρώ, (με το video της οποίας γυρίστηκε όλη η ταινία), ένας ηχητικός εγγραφέας και ένα laptop. Αυτή η ενστικτώδης προσέγγιση της δραματουργίας απαιτούσε και τις αντίστοιχες συνθήκες γυρίσματος έτσι ώστε να μπορεί να λειτουργήσει ελεύθερη χωρίς τεχνικούς εγκλωβισμούς.

Η επιλογή μιας Lo Fi φωτογραφικής μηχανής αντί για μια κανονική κάμερα όρισε και έναν νέο τρόπο κινηματογράφησης. Μου επέτρεψε να φιλμάρω με την μικρή κάμερα όλο και πιο κοντά. Σαν να αγγίζεις τα πράγματα. Μια επιθυμία να γίνεις ένα μαζί τους. Να γλύψεις τις πέτρες ή να κάνεις έρωτα με την άμμο. Κι άλλες φορές να φιλμάρω με ένα πολύ κλειστό φακό, να ακολουθώ τα σώματα σαν ένα ντοκιμαντέρ πάνω στις αισθήσεις Όχι σαν ηδονοβλεψίας αλλά σαν εφαψίας. Με την ίδια επιθυμία να αγγίξεις, να φιλήσεις, να δαγκώσεις, να γίνεις ένα. Σαν έκσταση. Μια γραφή σεξουαλική για μια ταινία πάνω στην υλικότητα των συναισθημάτων. Σαν πίνακας «φοβ». Με αδρές γραμμές, έντονα χρώματα και βίαιες φόρμες.

Άγγελος Φραντζής

Σύνοψη – Συντελεστές

Σύνοψη

Δυο αγόρια κι ένα κορίτσι, αρχετυπικοί ήρωες σ’ ένα παγανιστικό ταξίδι όπου η φύση καθοδηγεί τις αισθήσεις και τα συναισθήματα. Μινιμαλιστικός διάλογος, σιωπή, ήχοι. Φόβος, ελευθερία, ένστικτο, επιθυμία, πανσεξουαλικότητα και, διαρκώς, η υπόνοια ότι κάτι παρατηρεί από ψηλά. Γυρισμένη με μια ψηφιακή φωτογραφική μηχανή, εμποτισμένη με το απόκοσμο και γεμάτη έντονες χροιές και βίαιες μορφές, η ταινία Μέσα στο Δάσος είναι ένα υπαρξιακό παραμύθι κόκκινο σαν την αρχέγονη επιθυμία του άιματος, μια ταινία πρωτογενής σαν την πέτρα, το νερό ή τον ουρανό.

Συντελεστές

Πρωταγωνιστούν Κάτια Γκουλιώνη, Ιάκωβος Καμχής, Nathan Pissoort

Σκηνοθεσία Άγγελος Φραντζής

Σενάριο Άγγελος Φραντζής σε συνεργασία με τους Κάτια Γκουλιώνη, Ιάκωβο Καμχή, Nathan Pissoort

Παραγωγός Πάνος Παπαχατζής

Συνεργάτης Παραγωγός Μαρία Τσίγκα

Οργάνωση Παραγωγής Ντένια Σαφαρή

Διεύθυνση Φωτογραφίας Άγγελος Φραντζής

Σκηνικά Ηλίας Λόης

Κοστούμια Χριστίνα Χαντζαρίδου

Ηχοληψία, Ηχητικός Σχεδιασμός Νίκος Τριανταφύλλου

Μιξάζ Γιάννης Σκανδάμης

Μοντάζ Νίκος Βαβούρης

Μουσική Texturizer

Διεύθυνση Παραγωγής Τάσσος Σπύρου

Βοηθός Σκηνοθέτη Ευδοκία Καλαμίτση

Μοντέρ στο γύρισμα Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος

Μια παραγωγή της Αργοναύτες Α.Ε. σε συμπαραγωγή με το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, την ΕΡΤ Α.Ε. και τον Άγγελο Φραντζή

35mm, Dolby Digital, Διάρκεια 97’

ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ

Το Μέσα στο Δάσος είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του Άγγελου Φραντζή, μετά το Polaroid και το Όνειρο του Σκύλου. Ένα παράξενο, υπαρξιακό παραμύθι γυρισμένο με τον πιο πρωτογενή, χειροποίητο και πρωτότυπο τρόπο.

http://www.dailymotion.com/video/xe66wg_yyyy-yyy-yyyyy-in-the-woods-trailer_shortfilms?start=1

Η ταινία έκανε παγκόσμια πρεμιέρα την 1η Φεβρουαρίου στο  Φεστιβάλ του Ρότερνταμ και συνεχίζει το ταξίδι της στα μεγάλα φεστιβάλ του κόσμου με επόμενους σταθμούς το Φεστιβάλ του Χονγκ Κονγκ, το φεστιβάλ του Μονάχου, το φεστιβάλ Era New Horizons στην Πολωνία.  Η ταινία θα κάνει πρεμιέρα τον Σεπτέμβριο στην Αθήνα στα πλαίσια του διεθνούς φεστιβάλ της Αθήνας και βγει στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες στις 30 Σεπτεμβρίου 2010, από το δίκτυο Filmcenter του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου.