Την Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου πραγματοποιήθηκε η πρεμιέρα στην Ελλάδα της ταινίας Μέσα στο Δάσος στον κινηματογράφο ΑΠΟΛΛΩΝ, στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας Νύχτες Πρεμιέρας. Οι συντελεστές της ταινίας ήταν εκεί μαζί με τον κόσμο που γέμισε την αίθουσα και τους καταχειροκρότησε. Ακολούθησε party «Μέσα στο Δάσος» στο BIOS όπου οι συντελεστές πήραν το ρόλο του DJ, με βασικό ενορχηστρωτή τον Νίκο Τριανταφύλλου, υπεύθυνο για τον ήχο στην ταινία. Και όλα αυτά σε ένα περιβάλλον ειδικά διαμορφωμένο και πιστό στο πνεύμα του Μέσα στο Δάσος, με projections που ο Αγγελος Φραντζής είχε ετοιμάσει ειδικά για την βραδιά.
Πολυταξιδεμένη και με στάσεις σε διεθνή φεστιβάλ όπως του Ρότερνταμ, του Χονγκ Κονγκ και του Μονάχου, η ταινία μπήκε στην τελική ευθεία για την έξοδό της στην Ελλάδα την Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου, αποκλειστικά στον κινηματογράφο ODEON ΟΠΕΡΑ.
Δείτε μερικά αποσπάσματα της βραδιάς
Η Κάτια Γκουλιώνη και ο Αγγελος Φραντζής λίγο πριν την 1η προβολή της ταινίας στη χώρα μας
Οι συντελεστές της ταινίας πριν την έναρξη της πρεμιέρας στον κινηματογράφο «Απόλλων»
Η Κάτια Γκουλιώνη υπογράφει στον κατάλογο του Ορέστη Ανδρεαδάκη υπό το χαμόγελο του Αγγελου Φραντζή
Οι συντελεστές στα decks του BIOS μοιράζουν ήχους και εικόνες
Νίκος Τριανταφύλλου – Αγγελος Φραντζής back to back
Κάτια Γκουλιώνη και Ιάκωβος Καμχής, οι 2 από τους τρείς πρωταγωνιστές
Κριτική από τον Bill Mousoulis από τις «Νύχτες Πρεμιέρας»
Of the three Greek films I saw, Mesa sto Dasos (In the Woods) directed by Angelos Frantzis was the bravest and the best.
Firstly, it’s an unusual film in that it was shot with a small, cheap camera, in fact a camera designed for still photos, and so the camerawork is soft and hazy, but very intimate and tactile.
But the main interest of the film is its storyline and its form.
The film begins with the story’s ending: three friends are burnt to death in a blazing car.
And so the ‘what will happen?’ question is taken out of the film from the very start.
The rest of the film shows the three unusual characters interacting and in a very particular context: they have cut themselves off from the world, they live in the forest, in caves, and in abandoned houses.
They are outsiders, and doomed.
The film’s style is minimal: the characters barely speak.
It reminded me of the experimental films of American director Gus Van Sant, such as Gerry and Last Days.
Frantzis clearly stamps himself as a director not afraid to have an ‘audience-unfriendly’ style.
Mesastodasos's Blog 