…αυτό το αίσθημα της λατρείας που νοιώθουμε πάντα γι’ αυτούς
που χρησιμοποιούν χωρίς φραγμούς τη δύναμη να μας προκαλούν πόνο.
Μαρσέλ Προυστ
Από τη Μεριά του Σουαν
Το μωρό στην κούνια κουνάει τα χέρια του. Νομίζει ότι όλος ο κόσμος κινείται. Η μητέρα του τραγουδά. Εκείνο δεν ξέρει ότι το ίδιο είναι σιωπηλό. Ο κόσμος είναι ένας. Αδιαίρετος. Λίγο αργότερα θα μάθει να ξεχωρίζει. Να καταλαβαίνει τις ανάγκες του. Εκείνο και η μητέρα του είναι δυο διαφορετικά πλάσματα. Τι πόνος. Όλα είναι αποσπασματικά. Ο καθένας είναι μόνος.
Δυο αγόρια και ένα κορίτσι. Ολομόναχοι. Προσπαθούν να ενωθούν. Να ξαναγίνουν ένα. Γύρω τους, μεγάλοι κορμοί δέντρων, διάφανα ποτάμια, μια απομονωμένη παραλία, τα βουνά, κι ένα παράξενο κόκκινο σπίτι βαθιά κρυμμένο στην καρδιά του δάσους. Γιατί βρίσκονται εκεί; Ποιος τους εγκατέλειψε κι έτσι αθώοι που είναι πληγώνουν τόσο πολύ ο ένας τον άλλο; Τι είναι αυτή η παράξενη σεξουαλική ενέργεια που εκλύουν τα δέντρα, το νερό και τα φύλλα; Είναι ελεύθεροι ή παγιδευμένοι; Δεν υπάρχουν απαντήσεις. Το ταξίδι τους μοιάζει με μύηση. Όπως ήταν και το δικό μας ταξίδι καθώς γυρίζαμε την ταινία.
Σαν παιδιά που μας εγκατέλειψαν στο δάσος οι γονείς μας, ζήσαμε μέσα στη φύση μια εμπειρία που μας ξεπέρασε. Κοιμόμασταν για δυο μήνες μέσα σε σκηνές και τρώγαμε με το φως της φωτιάς. Χωρίς σενάριο, φτιάχναμε την ταινία με τους ηθοποιούς μέρα με τη μέρα, μέσα από τα προσωπικά μας ημερολόγια. Οι κορμοί των δέντρων καθόριζαν τις σκέψεις μας και οδηγούσαν τα βλέμματα μας. Ένα συνεργείο πέντε ανθρώπων και τρεις ηθοποιοί. Όλος ο τεχνικός εξοπλισμός μας: μια ψηφιακή φωτογραφική μηχανή αξίας 190 ευρώ, (με το video της οποίας γυρίστηκε όλη η ταινία), ένας ηχητικός εγγραφέας και ένα laptop. Αυτή η ενστικτώδης προσέγγιση της δραματουργίας απαιτούσε και τις αντίστοιχες συνθήκες γυρίσματος έτσι ώστε να μπορεί να λειτουργήσει ελεύθερη χωρίς τεχνικούς εγκλωβισμούς.
Η επιλογή μιας Lo Fi φωτογραφικής μηχανής αντί για μια κανονική κάμερα όρισε και έναν νέο τρόπο κινηματογράφησης. Μου επέτρεψε να φιλμάρω με την μικρή κάμερα όλο και πιο κοντά. Σαν να αγγίζεις τα πράγματα. Μια επιθυμία να γίνεις ένα μαζί τους. Να γλύψεις τις πέτρες ή να κάνεις έρωτα με την άμμο. Κι άλλες φορές να φιλμάρω με ένα πολύ κλειστό φακό, να ακολουθώ τα σώματα σαν ένα ντοκιμαντέρ πάνω στις αισθήσεις Όχι σαν ηδονοβλεψίας αλλά σαν εφαψίας. Με την ίδια επιθυμία να αγγίξεις, να φιλήσεις, να δαγκώσεις, να γίνεις ένα. Σαν έκσταση. Μια γραφή σεξουαλική για μια ταινία πάνω στην υλικότητα των συναισθημάτων. Σαν πίνακας «φοβ». Με αδρές γραμμές, έντονα χρώματα και βίαιες φόρμες.
Άγγελος Φραντζής
Mesastodasos's Blog 